Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων

Γυρνώντας από το μικρό και γαλήνιο Μαυροβούνιο το 2018, δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ ξανά στα δεδομένα μιας πόλης σαν την Αθήνα. Τα αυτιά μου είχαν ξεσυνηθίσει τις κόρνες και τις εξατμίσεις νευρικών μοτοσυκλετιστών, το νευρικό μου σύστημα είχε ξεσυνηθίσει την κίνηση, και εν ολίγοις είχα "καλομάθει" στην απλή και εύκολη ζωή της μικρής πρωτεύουσας των 150.000 κατοίκων. Εκεί που δε χρειαζόταν να "πλανάρεις" μέρες πριν που θες να πας, και να κάνεις κρατήσεις, εκεί που το να πάρεις ταξί να βρεθείς κέντρο ήταν υπόθεση λίγων λεπτών και ακόμη λιγότερων ευρώ, εκεί που με το ποδήλατο μπορούσες να κάνεις σχεδόν όλες σου τις δουλειές. Εκεί που η μέρα ξαφνικά αποκτούσε παραπάνω ώρες απ΄όσο είχες μάθει. Αν είσαι άτομο Υψηλής Ευαισθησίας σαν του λόγου μου (HSPάκι αγαπημένο δλδ , μη μου πεις ότι δεν έχεις διαβάσει από έμενα γι'αυτό τελευταίως, είναι η εμμονή μου, εδώ αν θες μπορείς να κάνεις το test κι εσύ- προσοχή! Τα αποτελέσματα πάνε στα spam), ίσως να έχεις συχνά σκεφτεί ότι είσαι "παιδί της επαρχίας". Πότε άλλοτε δεν είχα νιώσει πιο "άνετα" απ'όσο όταν ζούσα σε "μικρότερες" πόλεις όπως στην Ποντγκόριτσα ή στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια. Πότε άλλοτε δεν είχα νιώσει σαν ψάρι εκτός νερού, απ΄όσο όταν βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας ή του Λονδίνου. Φταίει άραγε η πόλη, ή οι συνθήκες της υπόλοιπης ζωής μου;. Αν ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα θα το βίωνα το ίδιο; Αν ήμουν εργαζόμενη στη Θεσσαλονίκη θα την έβρισκα τόσο χαλλλλαρή;Νομίζω η αλήθεια θα βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση. Στο σημερινό επεισόδιο είχα τη χαρά να φιλοξενήσω μια...ανήσυχη μαμά από Αλεξανδρούπολη, την Μαρίνα, με την οποία συζητήσαμε για την υποκειμενική μας εμπειρία. Αβίαστα, χωρίς ενοχές και χωρίς φίλτρο ☺️. Όπως είναι οι κουβέντες συνήθως καρδιάς, που μας χορταίνουν και μας πάνε λίγο παραπέρα κάθε φορά. Μαρίνα σ'ευχαριστώ. Είθε πάντα να μπορούμε να αλλάζουμε τις συνθήκες που δεν μας ικανοποιούν, και αν αυτό δεν είναι εφικτό, τότε να βρίσκουμε τον τρόπο να είμαστε πλήρεις και ικανοποιημένες, μέσα σε αυτές. 🙏Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Χριστίνα ΥΓ. Αν θες να τα λέμε στο inbox σου (σχεδόν😇) κάθε Πέμπτη βράδυ, γράψου εδώ!

Επιστροφή στη δουλειά μετά τη γέννα! Επιστροφή στα παλιά λημέρια. Η' επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος για κάποιες... Πόσο θα ήθελα να είναι μια όσο το δυνατόν λιγότερο τραυματική εμπειρία για όλες τις μαμάδες, είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε στο ελεύθερο επάγγελμα! Πόσο θα ήθελα να υπάρχει πρόβλεψη για την ομαλή «προσαρμογή» ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος στη νέα πραγματικότητα! Πόσο θα ήθελα να υποστηρίζεται θεσμικά και έμπρακτα η νέα μαμά ώστε να μπορεί να δημιουργήσει τη ΝΕΑ, διττή ταυτότητά της: αυτή της εργαζόμενης ΚΑΙ της μαμάς. Πόσο απαιτητικοί και οι δυο ρόλοι. Πόσο θα'θελα να μη νιώθουμε ότι πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα σε δίπολα: Μαμά ή τίποτα. Επαγγελματίας ή τίποτα. Όλα ή τίποτα. Όπως λέει και το σύνθημα: Περιμένουν ότι θα δουλεύουμε σαν να μην έχουμε παιδία, και να μεγαλώνουμε παιδιά σαν να μη δουλεύουμε! Είναι κρίμα να σκοτώνονται όνειρα, φιλοδοξίες και κίνητρα, απλά επειδή έγινες μαμά. Μα είναι κρίμα και να βλάπτονται δεσμοί, συνειδήσεις και μητρικά ένστικτα επειδή πρέπει να αφήσεις ξαφνικά το μωρό σου για τόσες πολλές ώρες. Θα έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα για πιο ομαλή «επανένταξη».Εύχομαι μια μέρα να δοθεί η βοήθεια και η αξία που αρμόζει στο ρόλο της μητέρας. Και του πατέρα φυσικά. Απλά .. ξέρεις 🙏. Μέχρι τότε, εύχομαι κάθε νέα μαμά να νιώθει ότι έχει επιλογές. ❤️ Κι αν όχι, να μπορεί να βρει την ηρεμία και το νόημα στις τρέχουσες συνθήκες της*. Στο σημερινό podcast μίλησα λίγο για όοοολα αυτά με την Λία, μια εργαζόμενη μαμά δυο παιδιών που βίωσε την επιστροφή στην εργασία εν μέσω καραντίνας, τηλεργασίας και τηλεκπαίδευσης, και κατάφερε με θάρρος και ειλικρίνεια να διεκδικήσει συνθήκες που την βοήθησαν να ανθίσει και στους δυο ρόλους της! Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το ελπιδοφόρο της μήνυμα κι εύχομαι όλες μας να νιώθουμε ότι μπορούμε να «μετακινηθούμε» όσο χρειάζεται, μέχρι να νιώσουμε καλά στο πετσί μας. ❤️Με πολλή αγάπη και αγωνιστικούς χαιρετισμούς, 💕Χριστίνα 👸* Είμαι πολύ προσεκτική με αυτό το θέμα των συνθηκών και του σεβασμού των περιορισμών σε μια δεδομένη στιγμή για τον κάθε άνθρωπο. Είμαι προσεκτική γιατί έχω οδηγήσει μισή ώρα κλαίγοντας από το γραφείο μιας παιδοψυχολόγου μέχρι το σπίτι μου, όταν πήγα για να με συμβουλέψει όταν ο Ηλίας ήταν περίπου 5 μηνών για το τι ήταν καλύτερο να κάνω για την ψυχολογία του παιδιού και τον δεσμό μας: «να πάρω το μειωμένο ωράριο της μιας ώρας κάθε μέρα, ή όλο μαζί κάθε Παρασκευή;». Κι εκείνη ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε και τα δύο είναι χάλια για τον δεσμό μας και για το παιδί, και ότι θα πρέπει να παραιτηθώ και να βρω κάτι άλλο να κάνω. Δε λέω ότι είχε άδικο απαραίτητα, όμως λέω ότι πλήγωσε τόσο άσχημα μια «λεχώνα», που της έτρεχε το γάλα μαζί με τα δάκρια στο τιμόνι επί τόση ώρα και δεν μπορούσε να ηρεμήσει ούτε αφού πήγε σπίτι. Μου είπε σωστά πράγματα και μου τα είπε χύμα και τσουβαλάτα. Το θέμα είναι όμως ότι με γέμισε ενοχές, που περισσότερο κακό μου κάναν παρά καλό. Δεν ήμουν έτοιμη να αφήσω τη δουλειά, δεν βγαίναμε οικονομικά σε εκείνη τη φάση με τον άντρα μου, και δεν είχα καμία βιώσιμη εναλλακτική. Μου πήρε 4 χρόνια και ένα δεύτερο παιδί για να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να κάνω πράξη τις συμβουλές της. Και ναι είχε δίκιο θα πω αναδρομικά. Και θαυμάζω όσους είναι τόσο αποφασιστικοί, δυναμικοί και κατασταλαγμένοι ώστε να κάνουν άλματα όταν χρειαστεί, και να πάρουν το κόστος. Όμως και όλοι οι δυσκολεμένοι, οι εγκλωβισμένοι, και οι διστακτικοί, δε θέλουν ξύλο. Υποστήριξη και κατανόηση θέλουν κι αυτοί μέχρι να βγουν από το τούνελ τους και να το πάρουν αλλιώς. ΥΓ: Αυτό είναι ένα απόσμασμα από το σημερινό μου newsletter που στέλνεται κάθε Πέμπτη στα εκλεκτά πριγκιπικά μου μέλη 🥰. Αν θες να γραφτείς κι εσύ, μπες εδώ: http://eepurl.com/di5VXn

Μητρότητα και Μοναξιά... Μοναξιά και μητρότητα.Σχήμα σχεδόν οξύμωρο, θα έλεγε κανείς...Πώς γίνεται, αλήθεια, τη μόνη περίοδο στη ζωή σου, που δε μένεις στην κυριολεξία ούτε δευτερόλεπτο μόνη, να έρχονται στιγμές που να βιώνεις την πιο μεγάλη και βαθιά μοναξιά που έζησες ποτέ μέχρι τότε; Κι όμως! Γίνεται.Στις μέρες μας δεν έχουμε κοινές αυλές με θείες και ξαδέρφες να μεγαλώνουμε όλες μαζί τα παιδιά. Στις μέρες μας δεν υπάρχει το «χωρίο» που λένε ότι χρειάζεται για να μεγαλώσει ένα παιδί. Κι έτσι, έρχεται αυτό το αβυσσαλέο μέσο που λέγεται ίντερνετ, ευχή και κατάρα μαζί, να υποκαταστήσει το χωρίο, και με τη διαφορά ότι εσύ «διαλέγεις» έστω και διαδικτυακά τη «θεία», τις «ξαδέρφες», τις «φίλες» και το «χωριό».Εγώ λοιπόν έφτιαξα το χωριό μου και σήμερα στο podcast μου εγκαινιάζω τη σειρά «Μοναξιά Και Μητρότητα" με πρώτη καλεσμένη τη Μαρία, την Κόκκινη Καμέλια, που έχει φτιάξει κι εκείνη το δικό της «χωριό» στο www.kokkinikamelia.gr .Η Μαρία δε θα μπορούσε να ΜΗΝ είναι η πρώτη μου καλεσμένη, μιας και ήταν από τις πρώτες που σχολίασαν σε ποστ μου, από τις πρώτες που απάντησαν σε newsletter μου, και από τις πρώτες που ήρθαν μέχρι και σπίτι για επίσκεψη!Φαινομενικά τα blog μας, αλλά κι εμείς ως άνθρωποι, έχουμε πολλές διαφορές.Μα στην ουσία αυτό που και οι δύο αγαπάμε είναι η αλήθεια.Κι εκεί βρήκαμε τον κοινό μας τόπο.Έστω και ιστότοπο ☺️.ΥΓ. Τη Μαρία θα την βρείτε:Blog: https://kokkinikamelia.gr/Instagram: https://www.instagram.com/kokkinikamelia/Youtube: https://YouTube.com/c/kokkinikameliaAnchor: https://anchor.fm/kokkinikamelia

Και γιατί όχι "Μπαμπάδες και Παιδικές Ιώσεις" δηλαδή θα με ρωτήσεις;;;Ε, άκου το επεισόδιο και θα καταλάβεις 😇❤️.Στον απόηχο μιας δικής μας παιδικής ίωσης, που την τσίμπησα κιόλας, ένα επεισόδιο που κύλησε σα νεράκι για μένα (γλώσσα δεν έβαλα μέσα!). Γιατί πονάει. Άστο. Άστο να πάει άστο. Αν σου άρεσε, παρ'όλα αυτά, μοιράσου το με φίλους και γράψου στο newsletter μου στο www.iprigipessa.com να τα λέμε κάθε Πέμπτη!Περιμένω σχόλια και ιδέες για μελλοντική θεματολογία 😘 

Σπουδές και Μητρότητα. Μητρότητα και Σπουδές. Συνδυάζονται; Διότι δεν φτάνει που μετά από κάποια ηλικία τα εγκεφαλικά μας κύτταρα ε, όπως και να το κάνεις φθίνουν λιγουλάκι, είναι και οι σύγχρονες απαιτήσεις μιας μαμάς που τη θέλουν παιδαγωγό, μικροβιολόγο, διατροφολόγο, ψυχολόγο και όλα τέλος πάντων Ελβετικό σουγιά... Πως χωράει κάτι τέτοιο στη ζωή μας;Στο σημερινό επεισόδιο μιλάω όπως πάντα για την προσωπική μου εμπειρία, πώς πήρα την απόφαση να γυρίσω στα θρανία, πώς βγαίνει το έργο σήμερα, αλλά και πώς πιστεύω ότι πρέπει να κινηθεί όποια μαμά εκεί έξω θέλει να επενδύσει στο γνωστικό της δυναμικό (και μπράβο της!). Δεν χρυσώνω το χάπι, ως συνήθως, γιατί προσωπικά δεν με κάλυψε ποτέ το "αρκεί να θες και όλα γίνονται" - αν και είναι μεγάλη αλήθεια. Ούτε δίνω πρακτικές συμβουλές τύπου σηκωθείτε 5 το πρωί για να βρείτε χρόνο. Πολύ απλά γιατί πιστεύω ότι όταν βεβαιωθούμε ότι είναι σωστή επιλογή για εμάς, προετοιμαστούμε ψυχολογικά και απενοχοποιήσουμε τις επιλογές μας, τότε "μαγικά" βρίσκουμε και τους τρόπους. Γι' αυτό και σε αυτό το επεισόδιο αναπτύσσω το θέμα από την οπτική της "προετοιμασίας" και των ζυμώσεων πριν τη καταστάλλαξη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον. Αν ναι, στείλτε το και σε φίλους. ❤️Επίσης, μπείτε στο www.iprigipessa.com για παλαιότερα posts & videos, και γραφτείτε στο newsletter για να τα λέμε κάθε Πέμπτη. 🙏ΥΓ. Δεν τόλμησα καν να θίξω το θέμα Εργαζόμενη μαμά ΚΑΙ σπουδές! Εστίασα στην "απλή μαμά" (υπάρχει απλή μαμά, αλήθεια;) και "σπουδές". Παρακαλώ όποια κάνει αυτό τον άθλο (και ξέρω μερικές) την προσκαλώ επίσημα στο επόμενο επεισόδια να μας πει τα μυστικά της! :)