Έχοντας ως αφετηρία το καταπληκτικό μυθιστόρημα του Άλντους Χάξλεϋ, με το παρόν επεισόδιο επιχειρώ να σκιαγραφήσω ορισμένα από τα δυναμικά του σημερινού πολιτισμού, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί και συνεχίζει να διαμορφώνεται σήμερα.  Δυναμικά, που κατά την προσωπική μου άποψη,  συμβάλουν στην δυστυχία, την κατάθλιψη και μετατρέπουν την εποχή μας σε μία εποχή νέου ναρκισσισμού.

Αποτελεί πεποίθηση μου ότι ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν ήταν τόσο πολύ μπερδεμένος και δυστυχισμένος όσο είναι τώρα. Αυτό ακούγεται φαινομενικά οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς την πρόσβαση στην πληροφορία που έχει ο σημερινός άνθρωπος: μία πληροφορία που ωστόσο δεν μπορεί να μεταβολίσει.

Ο σημερινός άνθρωπος, όπως και ο άνθρωπος του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου, επιδιώκει την γρήγορη, εφήμερη και αμεταβόλιστη ευτυχία και ικανοποίηση την οποία θεωρεί το υψηλότερο ιδανικό. Τόσο ο σημερινός άνθρωπος, όσο και ο κάτοικος του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου δεν ζουν στο παρόν αλλά βρίσκονται σε μία κατάσταση της ύπαρξης που ομοιάζει με ζωή: ζουν ως νεκροζώντανοι. Το μοντέλο αυτό ανθρώπου καταπνίγει τα συναισθήματα του, τα ναρκώνει και βυθίζεται στην πρόσκαιρη απόλαυση. Το τίμημα που πληρώνει, ωστόσο είναι πολύ μεγάλο. Χάνει την ικανότητα να ζει ελεύθερα, αυθεντικά και αυθόρμητα.

Πιστεύω ότι μπορεί να ζήσει πραγματικά και αυθεντικά μόνον αυτός που μπορεί να αντέξει την συναισθηματική το πραγματικότητα. Και ζούμε σε μία εποχή η οποία προωθεί την άρνηση της ψυχικής πραγματικότητας την οποία προσωπικά χαρακτηρίζω ως Δούρειο Ίππο της ύπαρξης. Διότι η ταλαιπωρία και τα βάσανα ενός ανθρώπου στην ζωή είναι, σε σημαντικό βαθμό, είναι ανάλογα του βαθμού της αυτοεξαπάτησης του.

Αντιθέτως, ο άνθρωπος που εθελοντικά επιλέγει να σηκώσει στις πλάτες του το φορτίο της ύπαρξης του, ο άνθρωπος που δεν αρνείται την συναισθηματική του πραγματικότητα και συνεπώς δεν γίνεται δραπέτης της ίδια του της ύπαρξης, ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ζήσει πραγματικά, αυθεντικά και αληθινά.