چیزی انگار جوانه میزند در من

‏شاید آن رؤیای شیرین میانه اردیبهشت

‏با آن زیبایی سحرآمیز وصف ناشدنی

‏اما من میترسم

‏میترسم از این دگرگونی، از این تشویش

‏که چنگ میزند گریبانم را

‏و مرا کشان کشان همراه میبرد

‏تا آیینه تمام قد وجودم،

‏در خلوت یک سرداب

‏با جسمی بی جان

‏میهمان می کنم خویشتن را

‏به تازیانه سرزنش

‏آخر چه سری است که خویشتن من

‏با همه من به جنگ برخاسته

‏من بر گرده ام زخمی دگر نمیخواهم

‏بگذار تا ضربتی کاری

‏از این سرا بیرون برد مرا

‏از من جدا کن که دیگر مرا

‏که صدای وسوسه خویشتن را

‏طاقت انکاری نمانده

‏این سرمای دی من است

‏که آذین کرده خویشتن را به آذرخش کورانی