پس از وقوع مهبانگ، محتوای جهان حاوی حجم زیادی از انرژی با درجه حرارت بسیار بالا بود. در این حین انبساط جهان باعث شد که محتوای جهان سرد تر شده و نخستین ذرات اتمی مربوط به اتم هیدروژن تشکیل شوند. با به هم پیوستن اتم ‌های هیدروژن در دما‌های پایین تر، مولکول‌های هیدروژن پدید آمدند و در اثر جاذبه گرانش به یکدیگر نزدیک شدند تا به مرور زمان نخستین ستاره‌‌ها را پدید آورند. مجموعه ای از حدود صد‌ها میلیارد ستاره و گاز‌های سرگردان موجب ایجاد یک کهکشان شد که همچون جزیره ای از ماده در میان تاریکی و سردی بیکران فضا است. هر کدام از این ستاره‌‌ها نظیر خورشید با انجام فرآیند‌های هسته‌ای موجب آزاد شدن انرژی عظیمی می گردند. با وجودی که تعداد ستاره ‌های موجود در یک کهکشان رقم بسیار بزرگی به نظر می‌رسد، باید توجه داشت که به مقدار پنج برابر بیشتر از تعداد ستاره ‌ها و گاز‌های سرگردان درون کهکشانی، ماده مرموزی وجود دارد که غیر قابل دیدن بوده و به نام ماده تاریک خوانده می شود.

کهکشان ‌ها در گروه ‌هایی به نام خوشه کهکشانی که هر کدام بین ۱۰۰ تا هزار کهکشان را شامل می‌شوند دور هم گرد می‌آیند. عرض این خوشه‌‌ها چند ده میلیون سال نوری است و با قرار گرفتن تقریباً ده خوشه در نزدیک هم، یک ابر خوشه ایجاد می شود که عرض آن چند هزار میلیون سال نوری می باشد.

امروزه مشخص شده است که جهان ما در حال انبساط بوده و این انبساط رفته رفته سرعت بیشتری پیدا می کند. این موضوع اولین بار توسط آلبرت انیشتین کشف شد لیکن وی به اشتباه این کشف را مخفی کرد تا زمانی که با مشاهده نتایج تجربی ستاره شناسان پی به اشتباه خود برد. دلیل این امر را وجود موجودی مرموز به نام انرژی تاریک می‌دانند.

اگر کل دوره زمانی تشکیل جهان تا کنون را در قالب یک سال خورشیدی فرض کنیم، پیدایش بشر فقط در ۸ دقیقه آخر سال اتفاق افتاده و دانش مدرن فقط در یک و چهار دهم ثانیه آخر سال رخ داده است.