باور کنید، همه چیز زیر سراین خانم و آقا بود ( شیرین و ‌پیمان). من رفته بودم در مورد موسیقی صحبت

 کنم، اما حرف به تنهایی و پناهگاه تنهایی رسید و این شد که گفتگوی سه نفری ما در مورد تنهایی گل انداخت. تنهایی (به نظر من) یعنی وجود حق انتخاب، ابتکار عمل و تصمیم گیری در تمام لحظات زندگی درعین حضور در کنار دیگران. یعنی اینکه مثلا، در کنار همدیگر و با همدیگر شام بپزیم اما انتخاب آنچه با رژیم و سلیقه ی غذایی من مناسب است، اینکه با چه سرعتی غذای ام را بخورم، اینکه مسوولیت جویدن و هضم آن غذا با من است، به من مربوط می شود. مخلص کلام اینکه: پناه بر تنهایی برای من به این معناست که تو در حالی که در جمع نزدیکان (خانواده، دوستان، همکاران و غیره ..) حضور داری و با آنها در تعامل هستی، تنهایی! این تو هستی که باید امتحان ریاضی ات را بدهی، این تو هستی که باید در جلسه ی کنکور شرکت کنی. این تویی که نقش آفرین نهایی زندگی ات هستی. پس در میان جمع باش، از آنها بیاموز، به یاری و مهربانی شان امیدوار باش، اما فرمان زندگی صرفا و صرفا در دستان تو است. فهم اینکه تو نهایتا تنها هستی به معنای اولین قدم های پذیرش یا عدم پذیرش مسوولیت و تعهد به آن است. من تنها هستم، پس هستم!

عوامل این اپیزود:‌

میهمان:‌ حسین نورشرق

کاری از: شیرین صمدی و پیمان حقانی

تدوین:‌مهرنوش وصالی

گرافیست : شهرام ملک زاده

تهیه کننده: پیمان حقانی