#24: De onzichtbare ziekte: “Ze moet idioot veel rusten”

#23: De onverwachte diagnose: “Ze kocht een boot en regelde een roze kist”

#22: Het laatste verzoek: “Hand in hand zijn ze overleden”

#21: De keuze aan het einde: “Heb ik het wel goed gedaan?”

#20: Een blik in de toekomst: “Zijn hart stopte plots met pompen”

#19: De collega’s als patiënten: “Ze vroeg me: Ga ik dood?”

#18: De laatste drie maanden: “Het blijft voor altijd haar kamer”

#17: Het intrigerende werk van een forensisch arts: “Speuren is het allermooiste”

#16: In de frontlinie van de vuurwerkramp: “Overal lagen slachtoffers”

#15: Het grijze gebied: “Na 17 minuten weet je niets zeker”

#14: De nieuwe handen: “Hier hadden we al die jaren voor gewerkt”

#13: De darmen in protest: “Die poepschaamte is echt heel groot”

#12: De kankerbehandeling voor meer tijd: “Achteraf had ze spijt”

#11: De man die stierf tussen zijn beelden: “Boeddha keek mee”

#10: De heup die niet te repareren was: "Je hebt toch iemand gedood"

#9: De vergroeide tweeling: “Dit zie je écht bijna nooit”

#8: De verslaafde man met twee gebroken armen: “Als straatarts zie ik mensen die niet in een ziekenhuis passen”

#7: De ondragelijke blaas: “Ze ging twintig keer per dag naar de wc”

#6: De vleesetende bacterie: “Hij is de helft van zijn arm verloren”

#5: De kritieke reanimatie: “Ik wilde dit kind redden”