'Wat goed dat je dit ook deelt. Dapper van je.'

'Dit is zó herkenbaar en blijft verdrietig, juíst goed dat je 't deelt! Al schroom ik zelf ook vaak om dat te delen, "men" ziet toch altijd het liefst de sunny side.'

'Ik vond mezelf zo raar als ik dit denk. Fijn om te zien dat ik niet de enige ben.'

'Vind dit ook zo moeilijk en verdrietig!'

Zomaar wat reacties van mensen op een verhaal wat ik gister deelde op Instagram. Ik vertelde dat ik het verdrietig vond dat ik niet bij een etentje met vriendinnen kon zijn, ook al had ik daar zelf voor gekozen omdat een andere afspraak die week belangrijker was.

Voor mij houdt leven met MS onder andere in dat ik een hele hoop keuzes moet maken. Wat doe ik wel en wat kan dan dus niet? De OF/OF- regel. Elke keuze heeft consequenties. Fijne en pijnlijke.

De afgelopen jaren leerde ik die regel aanvaarden en er oké mee te zijn. Dat lukt regelmatig. Soms ook niet. Dan wil ik 'gewoon' EN/EN. En heb ik er verdriet van.

Als ik daar niet over praat, blijft het onzichtbaar. Net als hoe het voelt om de hele dag thuis te zijn en niet te werken. En de grote gaten die het af moeten zeggen van een afspraak in mijn agenda slaat. Dan kan niks ineens als te veel voelen en dat vind ik soms moeilijk.

Erover praten maakt het draaglijker. En dus deel ik en schijn ik ook lichtjes op die donkere, pijnlijke dingen. Zo min mogelijk verborgen leed alstublieft dankuwel. Het is al lastig genoeg allemaal.

[Sidenotes]

🙋🏼‍♀️ Heb je 'n vraag? Leuk! Je vindt me op ⁠⁠⁠Instagram⁠⁠⁠

📗 Bestel hier mijn boek ⁠⁠⁠Ik heb me lief. Hoe ik mijn eigen reddingsboei werd