Acımız bizimdir, makyajımıza özgüdür. Kimse bir başkasının acısını diğerinin bildiği şekilde anlayamaz. Acımızın anlamı yalnızca bize aittir. Bunun üzerinde biraz düşünmeye ve bunu kabul etmek için biraz cesarete ihtiyacın var ama anlamı bulmak bilgelik, bilgelik ise cesaret gerektirir.
Acıyı inkâr etmek kör bir insanın gözlerimle görüyorum demesi gibidir. 
İnsan olmanın reçetesinde acı büyük harfler ile yazılıdır. Acı yaşanılanları ancak kabul edersek üzerimizdeki etkisini azaltacaktır. İnsan hayatı bir gizem saklar. Bu maalesef acının içinden geçer ve bil ki acı diye çektiklerinin içinden büyürsün. 
Pek çok din, insanların hayatı zor ve acı verici olarak kabul etmesini bekler ve öbür dünyada da ödüller olacaktır. İnsanlardan hayatın acımasızlığı ile baş etmeleri, iyi olmaları ve ödüllerini beklemeleri beklenir. Bazılarında ise tekrar geliş ve dersler vardır. Öyle ki Hristiyanlıkta bulunan haç sembolünün aslında acı ve aşk, yaşam ve ölüm paradoksunu simgelediğini söyleyen bir hayli araştırmacı bulunur. Bunlar yaşamın doğasında var olan acının başka bir kanıtıdır.