In deze aflevering begint het al mis: het geluid kraakt, de kabels doen het niet, en er is vooral géén sponsor die betere apparatuur betaalt. Dus ja, we rommelen maar wat aan, met Marktplaats-microfoons en een beetje gênant gebedel om hulp – al noemen we het natuurlijk “merchandise”, net zoals de grote jongens van U2 met hun vijf vrachtwagens vol T-shirts.

Van daaruit glijden we naadloos het moeras in van belastingwetten die niemand begrijpt, hypotheekrenteaftrek die tóch weer aftrekbaar blijkt (maar alleen voor rijke mensen), en politieke partijen die vrolijk wetten aannemen waarvan ze zelf de gevolgen niet snappen. Ondertussen leert Henk dat zijn nieuwe huis misschien wel pas afkomt als de plaatselijke das besluit te verhuizen naar zijn gloednieuwe dassenvilla van een ton. Prioriteiten, hè?

Verder passeren dassentunnels van twee ton die geen das gebruikt, vleermuisnestkastjes in nieuwbouwhuizen, en de vrolijke tragedie van China dat ooit miljoenen mussen uitroeide – om daarna noodgedwongen 400.000 nieuwe exemplaren uit Rusland te importeren. Geen Russen, maar mussen.

En alsof dat nog niet genoeg bureaucratische ellende is, duiken we ook in massaclaims, woekerpolissen, gesjoemel met diesels en de bizarre verdienmodellen van juristen en subsidie-aanvraagbureaus. Kortom: Nederland is kapot georganiseerd, maar gelukkig hebben we er wel een dassenbunker, dure vleermuiswoningen en misschien ooit een paar euro schadevergoeding voor terug.