Cees werkt al 33 jaar bij de uitvaartorganisatie en is verantwoordelijk voor de verzorging van de lichamen en het vervoer met de rouwauto’s. Hij ziet de dood niet als een taboe, het hoort bij het leven. Je moet er ook niet bang voor zijn. In de bedrijfskantine hangt vaak ook een gezellige sfeer. De collega’s praten net als iedereen over normale dingen.

Cees ziet gelukkig wel dat het taboe rondom de dood steeds minder wordt. 30 jaar geleden werd er vaak thuis opgebaard, in een achterkamertje met gordijnen om de kist. De kist werd weggemoffeld. Vandaag de dag is dat anders. Nabestaanden helpen nu vaak mee met de verzorging van het lichaam. Er wordt ook meer over de dood gepraat. Die gesprekken voeren ze ook met Cees, maar hij houdt wel bewust een afstand. Hij kan natuurlijk niet met nabestaanden mee huilen.