Stablecoins worden een systeemrisico, zegt het European Systemic Risk Board. Europeanen gaan mogelijk "massaal Trumps cryptodollars gebruiken", schrijft het FD in een artikel, met daarin getallen die de dollar-omvang van de uitstaande stablecoins aangeven. Ja, als dat groeit naar duizenden miljarden is dat wel veel ja. 

Maar zo eng is het allemaal nog niet. Want hoe zit het met het betaalverkeer? Laten we eens kijken. Maar eerst een omweg.

Centrale banken en toezichthouders grepen de afgelopen vijftien jaar slechts mondjesmaat in bij het cryptosysteem, want als jij allesomvattende regulering afkondigde kwam het systeem óf tegen je in het geweer óf had jij het gedaan als de zaak weer opblies. Zoals het geregeld doet. 

En dat is niet zo gek, want je hoorde die door de cryptowereld o-zo-bekritiseerde bankiers denken: 'beste cryptofan, uw systeem wilde toch een alternatief zijn voor het financiële systeem? Dan mag u ook op de eigen blaren zitten en uw eigen systemen uitvinden om menselijk gedrag in het wilde westen in toom te houden.'

Als je dan soms geraakt wordt door een kogel moet je 't zelf oplossen, dachten de heren en dames achter de fiatgeldpersen en toezichthouders op aarde. Zie de bizarre relatie tussen cryptobedrijven die elkaar moeten redden als er weer eens wat mis gaat. De ene cowboy stuurt de andere soms wat koeien. Nog grappiger: het uitvinden van steeds nieuwe structuren die al bestonden in het reguliere financiële systeem. Verzekeraars. Market makers. Rentedragende cryptovaluta. Lenders of last resort. Je schijnt 't allemaal nodig te hebben voor een ordentelijke markt.

Eén van die oplossingen die het cryptosysteem bedacht om zijn eigen wereld handzamer te maken bestaat uit stablecoins. Die kan je gebruiken om in en uit het cryptosysteem te bewegen met dollars. Maar je kan ze ook gebruiken om geld over te maken buiten banken. Dat laatste is de echte use case als je niet bezig bent met andere cryptovaluta.

99% van de stablecoins op aarde is vastgemaakt aan de dollar, de reservemunt van de wereld. Jij levert je echte dollars in, je krijgt er digitale chocoladedollars voor terug, die zijn altijd precies een dollar waard, en jij kan vervolgens betalingen doen met een systeem waar banken betrekkelijk weinig vragen over kunnen stellen omdat ze er niet aan meedoen. 

Een cryptomunt verzenden kan namelijk zonder bank. Dat was het idee. Daarom betaalt Poetin zijn Europese saboteurs het liefst met cryptovaluta. Maar, vooruit: daarom zijn mensen in Zuid-Amerika soms héél erg blij met cryptovaluta, omdat ze er makkelijker en soms veiliger(!) mee kunnen sparen dan met de eigen dronken paarden die men daar valuta of zelfs banken noemt. Dat het bedrijf achter de stablecoin niet altijd helemaal koosjer is, maakt dan wat minder uit. Het is een gevalletje van de langste dwerg. Er worden minder eisen gesteld aan de vervanger van de Argentijnse peso dan aan de vervanger van de euro en de dollar.

Waarom zou het bijzondere bedrijf Tether, dat zo'n driekwart van alle stablecoinbetalingen op aarde faciliteert, die dienst eigenlijk bieden? Omdat het die tientallen zo niet honderden miljarden dollars in de kluis kan laten renderen. Het is één van de beste businessmodellen op aarde: jij digitaal muntje in ruil voor dollar, ik rente op echte dollar in mijn kluis. Het feit dat stablecoins voor de gebruiker geen rente opleveren is overigens een argument tegen de verdere verspreiding van deze digitale dollars buiten het cryptosysteem.

Daarover gesproken.

Je bestelt met een stablecoin geen kopje koffie. Dat is nergens voor nodig. Daar heb je euro's en dollars voor.

De gemiddelde transactiewaarde buiten het cryptosysteem komt dus ook neer op iets meer dan 2 ton. Toevallig precies zo'n bedrag wat kleine bedrijven willen gebruiken wanneer ze spullen vanuit de VS, Singapore, Hong Kong of het Verenigd Koninkrijk bestellen zonder dat ze vragen gesteld willen worden door irritante KYC of AML-regulering. Dat zijn toevallig, op een rijtje, de plekken waar de meeste stablecoins vandaan worden gestuurd.

Dit alles was aanvankelijk dus niet iets waar centrale banken en toezichthouders zich zorgen om maakten.

Tether is nog altijd een boevennest, dat volgens het bovenstaande FD-bericht 185 miljard dollar aan stablecoin USDT uit heeft staan, maar dat zelfs in de lopende class-action rechtszaak tegen het bedrijf in de staat New York zegt dat het geen balans of boeken kan produceren omdat die er simpelweg niet zijn. Scroll vooral even door deze prachtige lijst vol documentjes waarin Tether keer op keer beweert dat de rechter niet zulke moeilijke vragen moet stellen. Vraag je dan af waarom serieuze accountants hun handen nog altijd niet aan Tether durven te branden.

Maar dat was tot voor kort een zaak voor Tether en de gebruikers ervan.

Maar toen kwamen de Amerikaanse verkiezingen.

Grootste donateurs? De cryptowereld. (En, vooruit, Elon Musk).

Dan word je beloond. En tamelijk direct ook, tijdens de zogeheten Crypto Week van het Amerikaans Congres eerder dit jaar. Met nieuwe wetgeving voor stablecoins, bestaande uit drie wetten: de Genius Act, de Digital Asset Market Clarity Act en de Anti-CBDC Surveillance State Act.

Wat staat daarin? Dat de Federal Reserve geen digitale dollar uit mag geven. Maar ook dat stablecoins geen effecten zijn (doei, toezicht van de SEC) en geen commodities (doei, toezicht van de CFTC), maar betaalinstrumenten (druk na openen van de link op CTRL en op F tegelijk, en zoek op cijfer 22).

Dat is op zich niet zo gek. Ware het niet dat die betaalinstrumenten betrekkelijk lichte regulering krijgen. Je hoeft ze bijvoorbeeld niet als passiva op je balans te zetten als je ze in bewaring hebt als bank. En als je er minder dan 10 miljard dollar van uitgeeft als bank, hoef je alleen gereguleerd te worden door de staat waarin je ze uitgaf- niet op federaal niveau. Met het oog op de landelijke donaties van de cryptosector en de manier waarop gokken op sportwedstrijden is gelegaliseerd in de VS zal dit nog een leuk festijn worden.

Centrale banken maken zich opeens zorgen. Opeens worden ze proactief, in plaats van reactief.

Want laten we dan maar zeggen wat leiders van centrale banken zoals Olaf Sleijpen nooit op die manier mogen formuleren: als die losgeslagen Amerikaanse wetgeving zorgt voor een wildgroei aan dollar-stablecoins in het betalingssysteem, dan kunnen die zowel normale dollars áls eurobetalingen gaan vervangen. Met allerlei gekke gevolgen voor banken en degenen die door banken worden gefinancierd. De Bank of England denkt al druk na over een toepasselijk regime.

Maar eigenlijk is het raar dat er zoveel zorgen worden gemaakt.

Want stablecoins worden betrekkelijk weinig gebruikt binnen het reguliere betaalsysteem. Bínnen het cryptosysteem gaat het om honderden miljarden dollars per maand, zegt Daniël van de Cryptocast tegen deze beursnerd. Vooral Tether.

Maar erbuiten, bijvoorbeeld in de B2C (betalingen tussen klant en bedrijf) en B2B (betalingen tussen bedrijven), is het maandelijkse volume een lachertje, zegt blockchaindatabedrijf Artemis in een recent onderzoek naar 33 betaalbedrijven die z