بطالتی ست سخت و چشم دردیده این تنفس در میان هم آغوشی حال با ماضی و مضارع

گاه این جیغی از سر لذت می کشد و گاه آن نعره از نفرت.

جانی ندارم

نه این که اتفاق تازه ای افتاده باشد همه چیز مثل همه وقت در همه جا همه گوه است!!!

نمی دانم چرا زبانم مو درآورده!!!!؟

شاید چون بی انقطاع می خوانم:آه ای زندگی منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم!