Maurice Gilliams zag het leven vanuit een adelstand die hij nauwelijks nog met een stamboom kon achterhalen en die hij zich al helemaal niet kon permitteren. Toch verdient hij een plaats in onze herinnering als iemand die kon slaan met een bijtend vers en ontroeren met zijn sensuele beschrijving van de ons omringende dingen. Ook schrijvers als Leen Huet en Bart Meuleman komen aan het woord. En verder kenners, vrienden, een geliefde en uiteraard de archiefstem van Gilliams zelf.