Απο την ανυποληψία στα τέλη της δεκαετίας του 70, στις "πειρατικές" κόπιες που του έδωσαν ζωή και στην επίσημη και αφόρητα αργοπορημένη πρεμιέρα στις αρχές των 00ς, το Death Bed έφαγε πολλά κορμιά, άφθονη κριτική και ακόμα περισσότερα κινηματογραφικά χιλιόμετρα ώστε να φτάσει στο ημι-υπόγειο της Αγίας Ζώνης.

Να που όμως τα κατάφερε. Το χαμένο art-house διαμάντι του Τζορτζ του Μπάρι, ίσως μια απο τις πλέον παρεξηγημένες ταινίες όλων των εποχών, καταδικασμένο για χρόνια στα ράφια με τα "καλτ" και με τα "σο μπαντ ιτς γκουντ", κατάφερε με το παραισθησιακό του στήσιμο να διεκδικήσει και εν τέλει να κερδίσει μια πιο ρεαλιστική θέση για την αξία του και να στέκεται σήμερα σαφώς πιο περήφανα στην πίστα του "αν δεν με πιάνετε πρόβλημά σας".

Αναμενόμενα θα ερχόταν και στην αγκαλιά μας και στο πόντκαστ αυτής της εβδομάδας, στήνουμε ένα απόλυτα ειλικρινές love-in για σατανιασμένο κρεβάτι και τα σωθικά του.

Ακούστε, νιώστε και ξαναδείτε το Death Bed.