در طول جنگ جهانی دوم، آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی با یکدیگر به عنوان متحدان علیه قدرت‌های محور جنگیدند؛ با این حال، روابط بین این دو کشور پرتنش بود. آمریکایی‌ها مدت‌ها نسبت به کمونیسم شوروی محتاط بودند و نگران حکومت «جوزف استالین»، بودند. به نوبه خود، شوروی‌ها از خودداری چندین دهه‌ای آمریکایی از تعامل با اتحاد جماهیر شوروی به عنوان بخشی مشروع از جامعه بین المللی و همچنین ورود تاخیری آن‌ها به جنگ جهانی دوم که به کشته شدن ده‌ها میلیون روس منجر شد، ناراحت بودند. پس از پایان جنگ، این نارضایتی‌ها به حس بی اعتمادی و دشمنی متقابل تبدیل شد. اقدامات شوروی پس از جنگ در اروپای شرقی به ترس بسیاری از آمریکایی‌ها از طرح روسیه برای کنترل جهان دامن زد؛ در همین حال، اتحاد جماهیر شوروی از آنچه به عنوان لفاظی‌های خصمانه مقامات آمریکایی، افزایش تسلیحات و رویکرد مداخله جویانه در روابط بین الملل تلقی می‌کرد، خشمگین بود. در چنین فضای خصمانه، هیچ طرفی به طور کامل مقصر جنگ سرد نبود؛ در واقع، برخی از مورخان معتقدند که این امر اجتناب ناپذیر بود.