Ο ελεύθερος χρόνος ήταν περιορισμένος και δεν επέτρεπε πολλά – πολλά.

Οι άνθρωποι δούλευαν έξι μέρες τη βδομάδα, από Δευτέρα μέχρι και Σάββατο, αλλά δεν ήθελαν και πολλά για να χαρούν και να ρουφίξουν κάθε στιγμή, κάθε ευκαιρία ζωής, πραγματικής ζωής, για ν΄απογειωθούν.

‘Εφτανε ένας μεζές -το φαγητό της ημέρας πολλές φορές- λίγο τυρί, μια κονσέρβα κι η παρέα γινόταν.

Ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης, ο Τσιτσάνης, η Μοσχολιού, ήταν εκεί, με τα τραγούδια τους συντρόφευαν τις ανθρώπινες χαρές, τις πίκρες, τους έρωτες και τους χωρισμούς, τη ζωή καθώς έτρεχε κι άλλαζε από μέρα σε μέρα.