Όταν η Μαρία Καλλας ανέβαινε στη σκηνή βρισκόταν στην απόλυτη υποταγή του συνθέτη. Ο πρωταρχικός σκοπός ήταν ένας: να μεταμορφωθεί στην εκάστοτε ηρωίδα και να βιώσει το δραματικό πεπρωμένο της.

Η κορυφαία τραγουδίστρια του 20ου αιώνα όμως δεν έδωσε μόνο φωνή στις παρτιτούρες. Αγάπησε βαθιά τις γυναίκες που τραγούδησε κι υποδύθηκε. Ταυτίστηκε μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και σήμερα, 100 χρόνια από τη γέννηση της, πανεπιστήμια σε όλον τον κόσμο ερευνουν την ψυχοπαθολογία της σχέσης που ανέπτυξε μαζί τους.

Η απλοϊκή εξήγηση είναι ότι οι σκοτεινές περιοχές της φωνής της Καλλας ταυτίστηκαν ανατριχιαστικά με τις σκοτεινές προσωπικότητες της όπερας κι έτσι οδήγησαν το εκφραστικό εύρος του λυρικού τραγουδιού σε αδιανόητα υψη. Η πιο σπαρακτική ερμηνεία, όμως, παραμένει η σκέψη ότι ένα κορίτσι με συναισθηματικά στερημένο ψυχισμό και παιδιόθεν ματαιωμένη κατάφερε να ζήσει τα μεγάλα συναισθήματα, να υποκύψει στα ανίκητα πάθη, να αγαπηθεί και να δικαιωθεί μόνο μέσα από την τέχνη της, σαν την ηρωίδα της, την Τόσκα.