Κάθε ταινία είναι πολιτική, όπως έχει πει ο Κώστας Γαβράς. Μερικές όμως δεν γίνεται να κρύψουν το στρατευμένο περιεχόμενό τους, ειδικά όταν καλούνται να πάρουν θέση, έστω και αλληγορικά, σε μια περίοδο κοινωνικής αναταραχής, όπως αυτή που διανύουμε.
 

Το «Μια μάχη μετά την άλλη» που προβάλλεται στις αίθουσες και προβλέπεται να κυριαρχήσει στα επερχόμενα Όσκαρ, το εξαιρετικό «Weapons» που είδαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά και το «Eddington», ένα ιδιάζον γουέστερν του Άρι Άστερ είναι τρία (παρα)δείγματα ταινιών που χρησιμοποιούν genres για να σχολιάσουν το χάος, τη στοχοποίηση των παιδιών και τον διχασμό αντίστοιχα, ανανεώνοντας καίρια και σημαντικά την πεποίθηση πως αν δεν διυλιστεί μέσα από την κωμωδία, η πολιτική ταινία made in USA δεν μπορεί να κατέβει στο μεγάλο κοινό – βλέπε «Don’t look up», και γενικότερα το σινεμά του Άνταμ Μακέι. Η χρυσή εποχή του αμερικανικού πολιτικού σινεμά, στην καρδιά του ανεμοστρόβιλου του πολέμου στο Βιετνάμ και του Watergate, με τη «Συνομιλία», τις «Τρεις ημέρες του Κόνδορα», την «Υπόθεση Πάραλλαξ» και το «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» είναι εκ των περιστάσεων δύσκολο να επαναληφθεί, αλλά τα χρόνια του lockdown και η προεδρία Τραμπ σίγουρα δεν αφήνουν ασυγκίνητη την κινηματογραφική κοινότητα.