در این پادکست شیوه‌هایی برای ارزیابی کیفیت دستگاه فلسفی ذهنی یادگیرندگان فیزیک آموزش داده می‌شود. این روش‌ها هنوز کامل نیستند اما راهگشا هستند و در اپیزودهای بعدی بیشتر به شناخت این ارزیابی نزدیک می‌شویم.

🔎 پرسش‌های فلسفی مطرح‌شده در اپیزود ۱۵:

1. آیا انتقال مستقیم تجربه ذهنی معلم به شاگرد ممکن است، یا هر ذهن باید مسیر خود را طی کند؟


2. تفاوت میان «بلوک‌های دانشی» معلم و «آجرهای مفهومی» دانش‌آموز دقیقاً چیست؟


3. چرا بسیاری از معلمان به جای گفتگو با ذهن شاگرد، فرمول را نسخه‌ی نهایی می‌دانند؟


4. آیا سرعت در حل مسئله الزاماً نشانه درک عمیق است؟ یا نشانه عادت؟


5. چگونه می‌توان یک دستگاه فلسفی مشترک میان معلم و شاگرد ایجاد کرد؟


6. آیا می‌توان مفاهیمی مانند نیرو، شتاب و انرژی را بدون شهود جسمی و ذهنی آموخت؟


7. در فرایند آموزش، چه‌زمانی باید «جهان ذهنی معلم» کنار گذاشته شود تا «جهان نوپای شاگرد» دیده شود؟


8. آیا حفظ و تکرار فرمول‌ها بدون فهم، نوعی خشونت شناختی به ذهن کودک نیست؟


9. اگر یادگیری عمیق نیازمند ساختن دستگاه فلسفی است، چه چیزی مانع این ساختن می‌شود؟ سیستم؟ زمان؟ توقعات؟


10. آیا آموزش فیزیک بدون گفت‌وگوی فلسفی میان معلم و شاگرد، صرفاً نوعی انتقال داده است؟ یا اصلاً یادگیری رخ نداده؟