از زمانی که فرزندانمان شروع به خبر چینی درباره خواهر و برادر یا همسالان کردند،آن ها را از این کار بر حذر داشتیم و مرتباً در گوششان خواندیم که "خبر چینی نکن،فضولی نکن."بعد که بچه ها اطلاعات بالقوّه دهشتناکی را از ما مخفی کردند،می پرسیم "چرا به من نگفتی؟"حتی واژه هایی که در این موارد به کار می بریم یعنی،خبرچینی،فضولی،خائن،آدم فروش،آنتن بار معنایی منفی ای دارند،که به کودکانمان این طور القا می کنند که چغلی کردن یا لو دادن دیگران کار خوبی نیست.این واژه ها کاری می کند که کودک در رمز سکوتی که ریشه در اعماق وجودش دارد،سنگر بگیرد.آنچه در این ضابطه اخلاقی گم و گور می شود،غیر اخلاقی بودن سکوت در برابر بدخواهی و خباثت است.

خبر چینی زمانی است که فقط و فقط شخصی را به دردسر می اندازد.

افشای حقایق زمانی است که شخصی را از دردسر نجات دهد(هم چنین امکان دارد دردسری ایجاد شود اما هدف غایی آن رهایی از مشکلات و رفع دردسر هاست.)

کودکان باید بدانند که نه تنها می توانند،بلکه باید قضیه قلدری را به بزرگ تر ها اطلاع دهند حتی اگر خودشان به تنهایی بتوانند زورگویی را متوقف کنند،باز فرقی نمی‌کند.اگر با قلدر برخورد نشود،او به سراغ کودک دیگری می رود تا او را اذیت کند-کسی که به اندازه فرزند شما قادر به مقابله با قلدر نیست.کودکِ هدفی که ماجرا را برای بزرگ تر ها تعریف می کند تا دیگران به سرنوشت او دچار نشوند،این بار نقش بسیار مهمِ شاهد را بازی می‌کند.ما باید فرزندانمان را متقاعد کنیم که متحدان قابل اعتماد و قدرتمندی هستیم و با قضیه برخورد خواهیم کرد-فقط کافیست ما را از ماجرا خبردار کنند.این کار مستلزم آن است که به آن ها آموزش دهیم فرق بین افشای حقایق و خبرچینی را تشخیص دهند

Reference:

- coloroso,barbara(2003).The bully,the bullied:and the bystander from preschool to high school