چون دلت با من نباشد، هم‌نشینی سود نیست

جایی در مینی‌سریال Scenes from a Marriage، میرا در حضور همسرش، جاناتان، اقرار می‌کند که عاشق مرد دیگری شده است. در گفت‌وگویی که میان آن‌ها شکل می‌گیرد، شوهرش از او می‌خواهد که رابطه‌شان را ترمیم کنند و با همدیگر ادامه دهند، اما میرا می‌گوید صدها بار تلاش کرده و نتوانسته که این رابطه را ادامه دهد، چون معتقد است دیگر حسی بین آن‌ها نیست و هرچه بوده هم مدت‌هاست که تمام شده است. میرا آن‌جا از یک پایان سخن می‌گوید. از یک مرگ تدریجی. این‌که تضمینی برای ماندگاری و نامیرا بودن هیچ رابطه‌ای نیست و هر عشقی می‌تواند یک روز به نقطۀ آخر برسد. هر زیر یک سقف بودنی، به‌معنای زندگی مشترک و عاشقانه داشتن نیست. چه بسیارند آدم‌هایی که امشب جسم‌هایشان همبستر می‌شوند و در کنار هم سر بر بالین می‌گذارند، اما مدت‌هاست که روح‌هایشان جدا از هم است. هر رابطۀ پرشور و حرارتی، روزی می‌تواند عاری و تهی از هر ذوق و شوقی شود. یکی از بهترین توصیف‌ها از چنین شرایطی را گوته در «رنج‌های ورتر جوان» بیان می‌کند: «همه‌چیز فرق کرده است. از دنیای آن روز هیچ‌چیز، هیچ‌چیز، باقی نمانده است. نه هیچ نشانه‌ای از آن روزهای پیشین، و نه یک تپش نبض احساس آن‌وقت‌های من.» در چنین وضعیتی، شاید ما هم باید همان کاری را انجام دهیم که جاناتان انجام داد: کمک در بستن چمدان میرا.

برای رفتن
‏نه خداحافظی می‌خواستم
‏نه راه و نه چمدان؛
‏در سرم، دری باز بود
‏که بستم و رفتم.
- جمال ثریا؛ ترجمۀ سیامک تقی‌زاده.