چیزهایی هست که نوشتن درباره‌شان سخت است. گفتن‌شان سخت و نگفتن‌شان سخت است. من، از این دست «چیزها» زیاد دارم. همه را سال‌ها با خودم این‌طرف و آن‌طرف برده‌ام. مثل باری روی شانه‌هایم یا صدایی مداوم در مغزم. بارها و بارها تلاش کردم یکی از آنها را بنویسم و حاصلش شد متنی که دوست دارم عنوان «مهمان روز اول عید» را بر آن بگذارم. آن را یکی دو سال پیش نوشته‌ام و بارها و بارها خوانده‌ام. انتظار ندارم کسی، حسم را درک کند؛ اما دوست داشتم آن را با دیگران به اشتراک بگذارم.