یادته برات عکسی فرستادم از سردر بیمارستان لقمان، میعادگاه خسته‌ها، مسموم‌ها، قرص‌خورده‌ها، خودکشته‌ها.

نوشتم همه چیز می‌تونست اینجا تموم بشه. اما نشد، جهان با تو کاری داشت...

چند روزیه می‌خوام از امید بنویسم، یه قصه که هم واقعی باشه، یعنی با ذهن جور در بیاد، هم شعاری نباشه، یعنی اگه این بچه‌های جوون این روزها قصه‌مو بشنون، نگن ای بابا یه پوست کلفت دیگه داره درباره امید ور می‌زنه. هم تهش سیاه و تلخ نباشه، تهش افقی باشه، نور طلایی دلچسبی باشه، لبخندی باشه، تهش شبیه امید باشه، همینقدر آرامش‌بخش و جذاب و لعنتی. آره بیا می‌خوام از امید برات بگم.