«مظفر صبحدم» در هنگام جنگ‌های داخلی با فرمانده خود در خانه کوچکی محاصره می‌شوند و امکان فرار هردو نفر وجود ندارد؛ بنابراین مظفر تصمیم می‌گیرد بماند و در برابر نیروهای دشمن مقاومت کند تا یعقوب صنوبر بتواند فرار کند. بعد از این اتفاق، مظفر اسیر می‌شود و به مدت ۲۱ سال در صحرا زندانی می‌شود.

مظفر صبحدم در ۲۲ سالگی اسیر شد و وقتی که در زندان بود فقط فرمانده‌اش، یعنی یعقوب صنوبر به او نامه می‌نوشت. نامه‌های امیدبخشی که در آن به او وعده‌ی زندگی در زیباترین قصر جهان را می‌داد، اما تنها چیزی که مظفر به آن اهمیت می‌داد، پسرش «سریاس» بود. درواقع تنها دلیل زنده ماندن او و تحمل زندان، دیدن دوباره پسرش بود.

در ادامه یعقوب صنوبر، مظفر را از زندان آزاد می‌کند، اما به هنگام آزادی به او می‌گوید که در بیرون از زندان همه تو را از یاد برده‌اند و دنیای بیرون فاسد شده است و همه دچار بیماری‌اند و تو نباید روح پاک خودت را دوباره به دست دنیای خارج بدهی و آن را آلوده کنی. ولی مظفر صبحدم شوق دیدار پسرش را دارد؛ بنابراین از دست فرمانده خود فرار می‌کند و …