علی سیروسیان یکی از رفیق‌های قدیمی منه که از دبیرستان با هم دوست شدیم.اون قدیم‌ها هیچ شباهت و علاقه‌ی مشترک و واضحی نداشتیم(ولی الان داریم) و تنها دلیل دوستی‌مون این بود که می‌تونستیم همدیگه رو بخندونیم،چون من عموما خودم باعث خنده‌ی بقیه بودم و نیاز داشتم یکی باشه که بتونه خودم رو بخندونه.اونم با خل بازی‌هایی که مخصوص خودمون بود.می‌تونستیم شروع یک اتفاق ساده رو بگیریم و با مغز‌های بیکار و بیمارمون با چاشنی خلاقیت تا ساعت‌ها تو ذهن‌مون حسابی بسط و ادامه‌‌اش بدیم و بخندیم،از اون خنده‌های خیلی عمیق که هرکی می‌دیدمون می‌گفت این احمق‌ها چطوری و به چی دارن یه ساعته می‌خندن!؟ واقعیت اینه که ما موقعیت‌های خیالی‌ای رو خلق می‌کردیم و به همونا هم می‌خندیدیم و منتظر نبودیم که دنیا یه چیز خنده دار سر راهمون بذاره.
اون روز علی بهم زنگ زد گفت میام دنبالت و با هم می‌خواهیم بریم یه جای خیلی خوب و خفن،
هرچی ازش پرسیدم کجا؟ نگفت.
تا اینکه بعد از کلی خرید کردن،رسیدیم به در خونه‌ای و رفتیم تو،
یه خونه‌ی بی نهایت عجیب که...
.
.
ادامه‌ی این داستان در اپیزود ۷ منتشر می‌شود،منتظر باشید.