ผมคิดว่าพวกเราส่วนใหญ่ต่างก็รู้สึกว่า ชีวิตนั้นน่าเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง เราต้องทำงานอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อหาเลี้ยงชีวิต แล้วมันก็กลายเป็นสิ่งที่น่าจำเจ น่าเบื่อหน่าย เป็นกิจวัตรที่ดำเนินไปเป็นปีแล้วปีเล่าจนจวนถึงวันตาย ชีวิตส่วนใหญ่ของเราจึงค่อนค่างตื้นเขินและว่างเปล่า ไม่ว่าเราจะร่ำรวยหรือยากจน จะเป็นผู้คงแก่เรียน มีความรู้ลึกซึ้ง หรือมีความรู้ความสามารถในทางปรัชญาก็ตาม เมื่อเรารู้สึกว่าเรายังขาดพร่องอะไรบางอย่าง และตระหนักถึงความขาดพร่องว่างเปล่านี้ เราจึงพยายามหาอะไรมาเติมให้ตนเอง เช่น แสวงหาความรู้ ทำกิจกรรมเพื่อสังคม หมกมุ่นกับความบรรเทิง หรือหันเข้าหาความเชื่อทางศาสนา ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนที่มีศักยภาพและประสิทธิภาพสูง แต่ชีวิตของเราก็ยังคงน่าเบื่ออยู่ดี และเพื่อจะหนีไปจากความน่าเบื่อและความซ้ำซากจำเจของชีวิต เราจึงแสวงหารูปแบบบางอย่างทางศาสนา ที่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น เต็มขึ้น หรือพยายามไขว่ไขว้หาสภาวะการเป็นอยู่ที่ไม่ใช่แบบโลกๆ ไม่ใช่กิจอันซ้ำซากจำเจ แต่เป็นสภาวะที่ในขณะนี้ที่อาจเรียกว่า...สภาวะใหม่.