3:1 پس از آن، ایوب لب به سخن گشود و زادروز خود را نفرین کرد.²ایوب گفت:³«نابود باد روزی که در آن زاده شدم، و شبی که گفتند: ”مردی در رَحِم قرار گرفت.“⁴کاش آن روز سیاه شود! کاش خدا از بالا بر آن التفات نکند، و نوری بر آن نتابد.⁵کاش تاریکی و ظلمت غلیظ آن را تصاحب کنند، و ابر بر آن ساکن شود، و کُسوفاتِ روز آن را به هراس افکنند.⁶آن شب را ظلمت غلیظ فرو~گیرد، و به روزهای سال نپیوندد، و به شمارۀ ماهها داخل نشود.⁷اینک آن شب نازاد باشد، و فریاد شادمانی در آن به گوش نرسد.⁸نفرین‌کنندگانِ روز، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند.⁹ستارگانِ شَفَقِ آن، تاریک گردند، به انتظار نور نشیند اما نباشد، و مژگانِ سَحَر را نبیند؛¹⁰چراکه درهای رَحِمِ مادرم را نبست، و مشقت را از چشمانم پنهان نداشت.¹¹«چرا به هنگام تولد نمردم، و چون از رَحِم بیرون می‌آمدم، جان ندادم؟¹²چرا زانوانْ مرا پذیرفتند، و سینه‌ها، تا بِمَکم؟¹³زیرا تا کنون می‌خُفتم و در آرامش به سر می‌بردم، در خواب می‌بودم و استراحت می‌یافتم،¹⁴در جوار پادشاهان و مشیران جهان، که ویرانه‌ها از بهر خویش بنا کردند،¹⁵یا در کنار حاکمانِ صاحبِ زر، که منازلِ خویش از نقره پر می‌سازند.¹⁶یا چرا همچون جنینِ سقط‌شده پنهان نگشتم، مانند نوزادانی که روشنایی را هرگز ندیدند؟¹⁷آنجا شریران از اذیت و آزار بازمی‌ایستند، و خستگان استراحت می‌یابند؛¹⁸آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند.¹⁹خُرد و بزرگ در آنجایند، و غلام از اربابِ خویش آزاد است.²⁰«چرا روشنایی به دردمندان عطا می‌شود، و زندگانی به تلخ‌جانان؟²¹که در آرزوی مرگند اما نمی‌یابند، که آن را می‌کاوَند، بیش از گنجهای پنهان؟²²که از یافتن گور مسرور می‌شوند، و با شادمانی بر سرِ شوق می‌آیند؟²³چرا روشنایی داده می‌شود به آن که راهش نهان است و خدا اطرافش را مسدود کرده است؟²⁴زیرا که نانِ من آه کشیدن است، و نالۀ من چون آبْ ریخته می‌شود.²⁵زیرا آنچه از آن وحشت داشتم بر سرم آمد؛ آنچه از آن می‌هراسیدم بر من واقع شد.²⁶آرام و قرار ندارم؛ مرا آسایشی نیست، بلکه پریشانی و بس.»

4:1 آنگاه اِلیفازِ تیمانی در پاسخ گفت:²«اگر کسی بخواهد سخنی با تو بگوید، آیا تاب خواهی داشت؟ اما کیست که بتواند از سخن گفتن بازایستد؟³هان تو خود بسیاری را پند داده‌ای، و دستان ضعیف را تقویت کرده‌ای.⁴سخنانت لغزندگان را استوار داشته است، و زانوان لرزان را نیرو بخشیده‌ای.⁵اما حال که به تو رسیده، تاب نمی‌آوری، و اکنون که تو را لمس کرده، پریشان گشته‌ای.⁶آیا اطمینان تو نباید بر خداترسی‌ات باشد، و امید تو بر بی‌عیبیِ رفتارت؟⁷«به یاد آر: کیست که بی‌گناه هلاک شده باشد، و کجا صالحان تلف شده‌اند؟⁸بنا بر مشاهدات من، آنان که شرارت شیار می‌کنند و شقاوت می‌کارَند، همان را دِرو می‌کنند.⁹به دَمِ خدا هلاک می‌شوند، و به بادِ غضبش تباه می‌گردند.¹⁰غرش شیر و نعرۀ شیر ژیان، و دندانهای شیران جوان شکسته است.¹¹شیر نر از نبودِ شکار تلف می‌شود، و بچه‌های شیر ماده پراکنده می‌گردند.¹²«سخنی در خفا به من رسید، و گوشم زمزمه‌ای از آن شنید.¹³در میان افکارِ پریشانِ ناشی از رؤیاهای شب، آنگاه که خواب سنگین بر آدمیان غالب می‌شود،¹⁴رُعب و وحشت بر من مستولی شد، و لرزه بر تمام استخوانهایم افتاد.¹⁵روحی از پیش روی من گذشت، و موی بر تنم راست شد.¹⁶آنجا ایستاد، اما قادر به تشخیص سیمایش نبودم. شکلی در برابر دیدگانم بود؛ خاموشی بود، و آنگاه آوازی شنیدم:¹⁷”آیا انسان خاکی در حضور خدا پارسا شمرده شود؟ آیا آدمی در نظر خالق خویش پاک باشد؟¹⁸او حتی بر خادمان خود اعتماد ندارد، و بر فرشتگان خویش خُرده می‌گیرد؛¹⁹چقدر بیشتر بر آنان که در خانه‌های گِلین ساکنند، که بنیادشان بر خاک است و آسانتر از بید لِه می‌شوند.²⁰از یک صبح تا شام خُرد می‌شوند؛ بی‌آنکه کسی دریابد، تا ابد هلاک می‌گردند.²¹آیا طنابِ خیمۀ ایشان به در نمی‌آید؟ می‌میرند، بدون حکمت.“