5:1 «حال فریاد سَر دِه؛ آیا کسی هست که پاسخت گوید؟ از کدامین یک از مقدسان یاری خواهی جُست؟²براستی که خشم، احمق را می‌کُشد، و حسد، ساده‌لوح را از پا درمی‌آورد.³احمق را دیدم که ریشه می‌گرفت، اما به ناگاه مسکنِ او لعن شد.⁴فرزندان او از امنیت به دورند؛ در محکمه پایمال می‌شوند، و ایشان را رهاننده‌ای نیست.⁵گرسنگان محصول او را می‌خورند، و آنها را حتی از میان خارها برمی‌چینند؛ و تشنگان برای ثروت او لَه لَه می‌زنند.⁶زیرا مصیبت از خاک برنمی‌خیزد، و مشقت از زمین نمی‌روید؛⁷بلکه آدمی برای مشقت زاده می‌شود، چنانکه شراره به بالا می‌جهد.⁸«اگر من بودم، خدا را طلب می‌کردم، و دعویِ خویش به خدا می‌سپردم؛⁹او که اعمال عظیم و تفحص‌ناپذیر می‌کند، و عجایبِ بی‌شمار به عمل می‌آورَد:¹⁰باران بر سطح زمین می‌بارانَد، و آب بر صحرا جاری می‌سازد.¹¹افتادگان را به جایگاه رفیع می‌رساند، و ماتمیان را به جای امن برمی‌افرازد.¹²تدبیرهای حیله‌گران را عقیم می‌گذارد، تا دستانشان موفقیتی کسب نکند.¹³حکیمان را به تَرفندِ خودشان گرفتار می‌سازد، و نقشه‌های مکاران به‌سرعت باطل می‌گردد.¹⁴در روز به تاریکی می‌خورند، و به وقتِ ظهر چون شبْ کورمال راه می‌روند.¹⁵اما نیازمندان را از شمشیرِ دهان ایشان می‌رهانَد، و آنان را از دست زورمندان نجات می‌بخشد.¹⁶پس برای بینوایان امید هست، و ظلمْ دهان خویش فرو~می‌بندد.¹⁷«خوشا به حالِ آن که خدا تأدیبش کند؛ پس تأدیب قادر مطلق را خوار مشمار.¹⁸زیرا او مجروح می‌سازد، اما التیام نیز می‌دهد؛ زخمی می‌کند، اما دستش شفا نیز می‌بخشد.¹⁹تو را از شش بلا خواهد رهانید، و در هفت بلا، گزندی به تو نخواهد رسید.²⁰در قحطی تو را از مرگ فدیه خواهد داد، و در جنگ، از دمِ شمشیر.²¹از زخمِ زبان در امان خواهی بود، و چون هلاکت آید، از آن نخواهی ترسید.²²بر هلاکت و قحطی پوزخند خواهی زد، و از وحوش صحرا بیم نخواهی داشت.²³زیرا با سنگهای صحرا هم‌پیمان خواهی بود، و وحوش صحرا با تو صلح خواهند کرد.²⁴از امنیتِ خیمه‌ات مطمئن خواهی بود؛ آغلِ خود را بازرسی خواهی کرد و چیزی مفقود نخواهی یافت.²⁵خواهی دانست که نسلت کثیر خواهد بود، و فرزندانت چون علف زمین.²⁶در کهنسالی به گور خواهی رفت، چون بافۀ گندم که در موسمش برداشت شود.²⁷هان این را تفحّص کرده‌ایم، و چنین است. پس آن را بشنو و خودْ فرا~گیر!»