مقصود ما روی سیاره‌ی زمین مقصودیست روحانی. وظیفه‌ی ما این است که خود را از یکی‌انگاری با آن هویت ساخته‌ی ذهن رها کنیم، چیزی که هرگز تا این اندازه مخرب‌ نبوده است. همه‌ی آموزه‌های باستانی به این پیام بی‌زمان اشاره دارند. اگر در این عمر به درک درستی از این حقیقت نرسیم، آنگاه اصل موضوع را کاملاً از دست داده‌ایم. فارق از این‌که در این دنیا چه چیزی به‌دست می‌آوریم، آن چیز رضایت پایداری را که ما به دنبالش هستیم، فراهم نخواهد کرد. حفره‌ی درونی ما از این طریق پر نمی‌شود؛ حفره‌ای که معنویت آن را پر می‌کند. مشاغل، پول، اعتبار و دارایی‌ها چنین کارکردی ندارند. ممکن است هیجان یا موفقیتی موقتی برایمان ایجاد شود، اما زیاد دوام نخواهد داشت. بُعد متعالی وجودمان یک دستاورد نیست. ما باید برای رستگاری به هستی خود بنگریم، آنگاه بُعد متعالی تشخیص داده می‌شود.