در این قسمت در مورد وصال دو جنبه‌ی وجودی خودمان، یعنی‌ انسان و هستی، صحبت می‌کنم. اگر تمام وجودمان فقط جنبه‌ی انسانی‌مان باشد، به سرنوشت بدی دچار می‌شویم، زیرا در دام یک هویت محدود، امکان تعالی خود وجود ندارد. حتا ایگوهای فربه نیز خودِ کوچکی دارند و دستاوردهای آن‌ها، حتا اگر قابل توجه باشد، اغلب چنان باعث رنج و نارضایتی دگیران می‌شود که به دگرگونی جهان کمکی نمی‌کند. وقتی انسان و هستی به وصال می‌رسند، وجود از طریق آدمیت ما می‌درخشد و نور آگاهی را منعکس می‌کند. بزرگترین معجزه این است که جهان آگاه است. و ما بخشی از آن هستیم.

«تو تابعی از کاری هستی که کل کیهان انجام می‌دهد، همان‌طور که یک موج تابعی از کاری است که کل دریا انجام می‌دهد.»