دور جدید مذاکرات هسته‌ای، گفت‌و‌گو‌هایی که در ۱۸ سال گذشته شش دولت و چهار رئیس‌جمهوری ایران به آن مشغول بوده‌اند، آغاز شده است.
تردید‌ها و ابهام‌های زیادی درباره این دور از مذاکرات مطرح است و خوش‌بین‌ترین ناظران هم در موردش با بدبینی سخن می‌گویند. اما برای برآورد چشم‌انداز این گفت‌و‌گو‌ها و احتمال شکست یا موفقیت هرگونه توافق با تهران، پاسخ به این پرسش اهمیت دارد که آیا ایران واقعا به دنبال حل بحران هسته‌ای است؟ آیا تهران می‌‌خواهد یا می‌تواند پروژه هسته‌ای صدها میلیارد دلاری را بدون سودآوری، یا تحقق اهداف علنی و پشت‌پرده، نیمه‌کاره رها کند؟
مساله هسته‌ای یکی از بحران‌های چندگانه و به‌هم‌آمیخته‌ است که جمهوری اسلامی در طول سال‌های گذشته آگاهانه پدید آورده است و حل آن بدون پرداختن به سایر موضوع‌ها، امکان‌پذیر نیست. بحران هسته‌ای از موضوع موشکی جدا نیست و هر دو از فعالیت‌های منطقه‌ای یا رویکرد بین‌المللی جمهوری اسلامی. به بیان دیگر، جدیت مقام‌های جمهوری اسلامی در پایان دادن به بحران هسته‌ای تنها زمانی قابل‌اعتنا خواهد بود که فراتر از کاهش موقتی فشار تحریم‌ها به‌منظور تجدید قوا برای دور دیگری از بحران‌زایی، به دنبال تعامل معنادار با جهان باشند.
چنین تعاملی که کلید آن در برقراری روابط عادی با آمریکا است، به دیدگاهی مدرن در عرصه سیاست خارجی نیاز دارد که بر مبنای منافع ایران و مردم و نه اصول ایدئولوژیک، انقلابی‌گری و منافع شخصی مقام‌ها تدوین شده باشد، رویکردی که از اساس با ماهیت و ساختار جمهوری اسلامی در تضاد است.
مساله هسته‌ای، در روند حل اختلاف با آمریکا، می‌تواند به تعامل هسته‌ای تبدیل شود؛ نظیر همکاری‌هایی که در سال‌های اخیر با کشورهای منطقه و همسایه ایران جریان داشته است. اما مجموعه‌ای از دلایل و نشانه‌ها حاکی از آن است که تصمیم‌گیرندگان اصلی در جمهوری اسلامی ایران به زیست در بحران پرهزینه هسته‌ای علاقه‌مندند یا آن را لازمه حفظ نظام و منافع خود می‌دانند.