نویسنده: پل کالانیتی

راوی: محسن دین محمد

پاول کالانیتی در سن سی و شش سالگی، در آستانه تکمیل یک دهه آموزش به عنوان جراح مغز و اعصاب، به سرطان ریه مرحله چهارم مبتلا شد. یک روز او پزشکی بود که افراد در حال مرگ را درمان می‌کرد و روز بعد بیماری بود که برای زندگی تقلا می‌کرد. و درست به همین سادگی، آینده‌ای که او و همسرش تصور کرده بودند، دود شد و رفت.

چه چیزی زندگی را در مواجهه با مرگ ارزشمند می‌کند؟ وقتی آینده، دیگر نردبانی به سوی اهداف شما در زندگی نیست، چه می‌کنید؟ داشتن فرزند، پرورش یک زندگی جدید در حالی که زندگی دیگری محو می‌شود، به چه معناست؟ اینها برخی از سوالاتی هستند که کالانیتی در این خاطرات عمیقاً تأثیرگذار با آنها دست و پنجه نرم می‌کند. پاول کالانیتی در مارس ۲۰۱۵، هنگام کار بر روی این کتاب درگذشت، اما سخنان او به عنوان راهنما و هدیه‌ای برای همه ما زنده است. او نوشت: «کم‌کم متوجه شدم که مواجهه با مرگ خودم، به نوعی، هیچ چیز و همه چیز را تغییر نداده است. هفت کلمه از ساموئل بکت در سرم تکرار می‌شد: «نمی‌توانم ادامه دهم. ادامه می‌دهم.»