Diuinatio, ut Stoici bene definiunt, est earum rerum quae fortuitae putantur praedictio atque praesensio (1,9). Quam deorum munere hominibus concessam putant. Eam Cicero, quamquam de deorum natura Stoicam rationem probabiliorem censuit (nat. deor. 3,94) aperte impugnat. Quod mirum uideri possit, cum ipse inter augures sit totaque ea disciplina rem Romanam ualde tangat, quae auspiciis a Romulo condita sit, haruspicina Sibyllinisque libris utatur. Cicero autem in prooemio libri I historiam artis ab Assyriis et Chaldaeis recenset, item philosophorum opiniones enumerat, quorum plurimi diuinationem probauerunt Xenophane tamen et Epicuro dissentientibus. Nam Peripatetici naturalem diuinationem, quae est in somniis et furoribus, ueram esse uoluerunt, genera artificialia respuerunt. Acerrimus patronus diuinationis fuit Chryippus Stoicus. Cicero autem aduersarium sibi fingit Quintum fratrem, qui diuinationem oratione magis copiosa quam acuta defendit (1,11 sqq.). Veram artem eam esse dicit e longo usu acquisitam, cuius ueritas ex ipsis praedictionibus comprobetur, non quod singulorum rationem reddere possit. Nec medicinam dicere posse, cur quaeque herba sanet; nec uero medicinam ideo tolli, quod ars interdum deficiat. Copia autem exemplorum fratrem obruit, in quibus sunt ipsius uersus et somnium fatidicum quod olim uidit.