.
دلش میخواست کسی باشد
که بگوید نرو
که دلش تنگ‌ میشود
که ماه هر شب برایش غمنگیز تر و تنها تر جلوه میکند
که پیاده رو ها طویل تر میشوند، در نبودش
که هوا سرد تر است و خورشید نمیتابد
که رودخانه متلاطم است از بغض ، یا آرام و بی حرکت از غم اینکه نیست
که درختان لخت انتظارش را میکشند که بیاید و زیرشان بایستد و از لا به لای شاخه هاشان غرق تماشا اسمان شود
که بنشیند رو نمیکت پارک وقتی باد سرد میزند زمان متوقف شود
که راه بیفتند تو خیابان و به هرکسی که رسیدند بلند بلند سلام کنند
که به آدم ها بخندند
که آدم ها به آنها بخندند
دوست داشت..
و این اورا از اینجا و آنجا رانده میکرد.
یک غمی مثل کسی که میداند قرار است بمیرد و کسی به چپش هم نمیگیرد..
این غم را میدید ، آن را حس میکرد ولی برعکس خودرا از بقیه دورتر میکرد، دیگران را از خود.
اینکه چرا؟ نمیدانست.