.
اینجا همیشه برایم اینطور بود که یکهو خودم را وسط هزار و یک فکر و درگیری ذهنی میدیدم که دارم باهاشان دست و پنجه نرم میکنم.
اغلب هم اینطور که زخمی میشوم، ولی گریه نمیکنم ، دست خودم را میگیرم و بلند میشوم.
کشان کشان دست خودم را میگیرم و میبرم به فتح مرحله بعد و اینکه ببینم جبر در ادامه چه حریفی برام در نظر گرفته.
حالا سوال پیش میآید:
مگه میشود کسی را تنها گوشه رینگ گیر بیاورند و تا میخورد بزنند و او آنقد بی پناه است که اصلا سر بلند نمیکند اطراف را بپاید که ببیند کسی هست که اصلا کمکش کند یا نه.(چون خوب میداند که نیست.)
حالا همین آدم چطور میشود که مشت میخورد ولی گریه نمیکند؟ زخمی میشود ولی می‌ایستد؟ از قامت تخریب میشود،فرو میریزد، ولی بلند میشود،-بلند میکند خودرا-، به فتح قله های بعدی.
به فتح قله های بعدی یا به سراغ ضربه های بعدی؟-میخندد.- جواب کوتاه است.
"اگر موسقی نبود حقیقت مارا میکشت."
که گفته پناهی ندارد..؟ موسیقی تعریف میکند-میکرد- حالش را.
پس زمینه مُشت خوردن هاش بود.
هر موسیقی مختص به یک جدال و یک مبارزه. فقط یکی .
انگار شاهد تمام از اول تا اخر مبارزه بوده انهم طوری که میتواند دقیق بگوید هر ثانیه اش چه گذشت.دقیق و بی خطا.
حالا دیر زمانیست که موسیقی رفته.
سکوت حکایت میکند مرا.
پناه رفته،خاطره هاش مانده.
آرشیو را وقتی ورق میزنی ، هنوز برایت شرح واقعه میکنند ولی خب، خاطره اند.
چیزی نیست که شرح حال را بدهد.
بایستد یکجا و از اول تا اخر ماجرا پناهت باشد.
نیست ،یا لااقل پیدایش نمیکنم..
اینکه چرا؟ فصلی‌است طولانی.احتمالا از حوصله‌تان خارج‌.
خلاصه بگویم: دیرگاهیست که از خودم دور افتاده ام. شاید هم عادت کرده ام به خودم.( بیشتر از هرچیز و هرکس‌.)
به آن حد از نزدیکی به خودم، که وقتی قدمی دور تر می‌ایستم -برای نفس تازه کردن- مثل کودک شیرخواری که هوای مادرش را دارد، بهانه می‌آورم برای خودم و دلم خودم را میخواهد.
خودِ خودِخودم. حالا که خودم را نمیابم،همدم جدیدی نمیابم،حوصله ام از مرور خاطرات قبلی سر رفته است،توان خلق را هم ندارم.
پس خودم را،شمارا،همه‌مان را دعوت میکنم به سکوت.
سکوتی که مهمان لحظه هایم است و به رسم همیشه، اینجا به یادگار میگذارمش.