De liefde - Door Ingmar Heytze

Mijn moeder was verliefd op Ischa Meijer. Mijn vader vond dat niet erg. Hij achtte de kans dat ze samen zouden ontsnappen om een nieuw leven te beginnen, niet bijzonder groot. Toen kwamen ze elkaar tegen op de roltrap in Hoog Catharijne – mijn moeder en Ischa dus, niet mijn vader – en gingen ergens koffie drinken. Zij kwam thuis met rode konen en een uitnodiging om eens radio te komen kijken in Amsterdam.

Vreemd genoeg was de uitnodiging voor mij. Ik was een jaar of zestien, net begonnen met gedichten schrijven, en mijn moeder had een paar van die gedichten aan de grote Meijer overhandigd. Hij had ze gelezen en instemmend geknikt. Ik moest maar eens komen luisteren naar Een uur Ischa als ik zin had.
Een paar maanden later – kennelijk had ik enige tijd nodig om mijn moed bij elkaar te rapen – stapte ik café Eik en Linde in Amsterdam binnen. Ischa stond achter de flipperkast en keek op. Tot mijn verbijstering wist hij direct wie ik was. ‘Jij moet Ingmar zijn!’ riep hij. ‘Hoe is het met je moeder? Ik kom zo even naar je toe, even dit spelletje afmaken.’ En zo geschiedde. Waar we het over hadden weet ik niet meer, al stond ik zo perplex dat ik nooit veel tekst kan hebben gehad. Bovendien duurde het gesprek niet lang, want de uitzending zou al snel beginnen.

We gingen naar een bovenzaaltje waar opnameleider Rogier Proper de mensen tot stilte maande en korte instructies gaf. Als mijn oren uit hun kassen hadden kunnen rollen, was dat op dat moment gebeurd, want ik herkende die stem onmiddellijk: dat was Jaap Knasterhuis, die ik kende als de mompelende, hakkelende, enigszins pedoseksuele filmrecensent uit Ronflonflon met Jacques Plafond! ‘Vreemderder en vreemderder!’ zou Alice in Wonderland uitroepen. Radio luisteren is nooit meer hetzelfde geweest.

Achteraf is er in Nederland zelden zulke opwindende live-radio gemaakt als Een uur Ischa. Natuurlijk komt dat vooral doordat er nooit een interviewer als Ischa Meijer is geweest, en zo iemand zal er ook nooit meer zijn. Dit gesprek met de toen al praktisch blinde Annie M.G. Schmidt is niet voor niets legendarisch. Interviewer en geïnterviewde zijn tot op het bot aan elkaar gewaagd, en dat was bij Ischa Meijer en zijn gasten zelden het geval. Hier zitten twee mensen die niets te verliezen hebben behalve hun goede humeur. Liefde is het, pure liefde voor het woord. Liefde op het eerste gehoor.