Ingmar Heytze is dichter, performer, columnist, oud-huisfilosoof en oud-stadsdichter van Utrecht. Veel radioherinneringen heeft hij aan de Ko de Boswachtershow, het Pandemonium, Een uur Ischa... Thuis luistert hij podcasts, onderweg nieuwsradio.

Het kind

Vanaf de dag dat mijn vriendin lijkbleek met een zwangerschapstest van het toilet kwam, begonnen de dromen waarin ik verdween. Het waren warrige, verontrustende dromen. Meestal viel ik en keek ik tegelijkertijd toe hoe ik steeds kleiner werd, of ik werd net zo lang achtervolgd tot er geen uitweg meer was. Tegen vier uur ‘s ochtends werd ik zwetend wakker met twee of drie gedichten in mijn hoofd, die allemaal te maken hadden met het kind dat naar me op weg was en de man die bezig was uit me te verdwijnen.

Vanaf het begin wist ik twee dingen zeker: waar een nieuw mens komt, moet een ander mens plaats maken. Voordat ik aan een kind begon, heb ik aan veel ouders in mijn omgeving gevraagd waarom zij dat hadden gedaan. De redenen waren divers. Sommige waren goed, mooi en ontroerend. Andere waren, althans voor mij, onnavolgbaar. Er zijn dan ook veel meer logische redenen om het te laten dan om het doen. Ik vermoed dat de belangrijkste reden voor het bestaan van nageslacht vrij plat is: je weet domweg niet waar je aan begint.
De mooiste reden vond ik woede. Een vriend verwekte zijn eerste dochter uit kwaadheid dat zijn eigen vader zojuist was overleden. Natuurlijk verlies je uiteindelijk altijd van de dood, met één punt verschil, en dat punt ben je zelf. Maar een kind is het dichtste dat je bij een tegenpunt kunt komen. Des te meer reden om er minstens één te maken.

Het tweede wat ik zeker wist, was dat ik degene was die plaats zou moeten maken. Niet direct door meteen dood te gaan, maar doordat er iets, of iemand, in mij zou sterven, wilde ik een kans maken om een enigszins geloofwaardige vader te worden. De man die ik was, moest ophouden te bestaan. Uit zijn as zou een vader tevoorschijn komen. Maar hoe? Joost mocht het weten.

Dit zijn allemaal dingen waarover je als verse vader nauwelijks kunt beginnen. Iedereen die je vraagt hoe het vaderschap bevalt, heeft het antwoord al lang in zijn hoofd. Niemand wil iets anders horen dan dat je nog nooit zo gelukkig bent geweest, dat het kind het mooiste is wat je ooit is overkomen, et cetera. Maar dat is niet zo. Je bent nog nooit zo moe geweest na honderd half doorwaakte nachten. Je weet niet eens meer hoe het voelt om seks met een mens te hebben. Je relatie staat zo ongeveer op springen. En eigenlijk heb je nog niet zoveel met dat krijsende, snotterende, piesende en spuitpoepende hoopje mens dat je dochter schijnt te zijn. Maar dat horen ze niet. Als je het al durft te vertellen.

Deze radiomaker durft dat wél. Daar is moed voor nodig. Het verhaal heeft nog een happy end ook. Het is een hart onder de riem voor al die kersverse, wanhopige vaders die zich afvragen of het voor eeuwig zo moeilijk blijft. Nee, dat blijft het niet. Het wordt nog veel erger. Maar, en dat vooral, het wordt óók nog veel leuker. Alleen de nachtmerries, die blijven. Dat wel.