فرانسه در آستانهٔ قرن هجدهم به نماد بحران‌های ساختاری بدل شده بود؛ سلطنت بوروکراتیک، فقر گسترده و نارضایتی عمومی شرایطی را ایجاد کرده بود که جرقه‌ای کافی بود تا جامعه گُر بگیرد. و آن جرقه سرانجام با ندای آزادی‌ و برابری بر جامعه افتاد و گُر گرفت. اما در این غوغای انقلابی این صدای زنان بود که پژواک خواسته‌های واقعی مردم بود، صدایی با خاستگاهی متفاوت و ژرف‌تر. آنها با قلم و فریاد و حتی حضور فعال در خیابان‌ها و انجمن‌ها، ساختارهای مردسالارانه را به چالش کشیدند. از المپ دو گوژ با «اعلامیۀ حقوق زن و شهروند» او گرفته، تا زنانی که در صفوف تظاهرات نان و عدالت، دوشادوش مردان ایستادند.

نقش زنان در انقلاب فرانسه را نباید فقط در عمل سیاسی‌شان خلاصه کرد؛ حضورشان فرهنگی‌ترین زوایای جامعه را نیز دگرگون کرد. از تحول در ادبیات و هنر گرفته تا بازنگری در نهاد خانواده و مفهوم مادری، زنان اندیشه‌های نوینی را وارد جریان اصلی فرهنگ کردند که تا پیش از آن مجال بروز نداشت. آنان در میان نابرابری‌های فراگیر بستری برای بروز خلاقیت، مقاومت و آگاهی فراهم آوردند که هم پدیدآورندۀ جنبش‌هایی ماندگار بود و هم نقطۀ عزیمت به سوی تغییرات عمیق اجتماعی

نویسنده: بهرام معصومی. ویراستار: علیرضا آبیز. صداپرداز: حامد کیان. موسیقی تیتراژ: عبدالرضا جعفری. مدیر هنری و گوینده: نگین کیانفر. تهیه‌کننده: نشرنو