خطبه‌ی امام حسین(ع) پس از ورود به کربلا:

«اما بعد، برای ما آن پیش آمده که می‌بینید. همانا دنیا دگرگون شده و زشتی آن آشکار گردیده و نیکی آن پشت کرده و از آن باقی نمانده جز اندکی، همانند اندکی [آب] که ته ظرفی باقی بماند، و زندگی‌ای پر از خواری در چراگاهی پر سنگلاخ. 

آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل باز داشته نمی‌شود؟ در این هنگام شایسته است که مؤمن به دیدار پروردگار رغبت کند.

همانا من مرگ را جز سعادت و زندگی با ستم‌پیشگان را جز سختی و رنج نمی‌بینم.

مردم بندگان دنیایند، و دین، بازیچه‌ای بر سر زبان آن‌هاست؛ تا زمانی که زندگی‌شان بچرخد، حول دین می‌گردند، اما چون به بلاها آزموده شوند دینداران اندکند.»

[از نیایش های اوست:]

خداوندا! هر کس در پیِ پناهی است و تو پناه منی، و هر کس در پیِ دل‌آرامی است و تو دل‌آرام منی.

خداوندا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست، و نیایشم را بشنو و دعایم را اجابت نما، و بازگشت‌گاه و اقامت‌گاه مرا نزد خود قرار ده. (فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع)، ص ۸۵۲)