سال نو شده‌است و شاید دیدن فیلمی با حال و هوای آن (هرچند با تــِـم کریسمس)‌ ‌بتواند لذتی بسیار داشته‌ باشد. اثری از فرانک کاپرا. فیلمی متعلق به دوران حُکم‌رانی «نظام استودیویی» در هالیوود با بازی جیمز استوارت که به قول اندرو ساریس؛ منتقد فیلم، شاید «کامل‌ترین شخصیت بازیگر در سینمای آمریکا باشد» . این فیلم همان نقطه‌ی عطف او (استوارت) به‌سوی کمال محسوب می‌شود و جنبه‌ی تاریکی را آشکار می‌کند که تا پیش از جنگ دیدن آن دشوار است. استوارت رهبر خندان کمدی‌های پیش از جنگ، حالا در این فیلم مردی تلخ است که تلو‌تلو می‌خورد و در فکر خودکشی‌ست...

ما در تمام مسیر فیلم، حتی در تیره‌ترین لحظات، احساس می‌کنیم که در سفری به‌سوی امیدواری هستیم. به‌هر ترتیب، در «زندگی شگفت‌انگیزی‌ است»، تنش میان جنبه‌ی تیره‌ی استوارت و امید کاپرا، خمیرمایه‌ای‌ست که به فیلم جان می‌دهد...

در این پُست پادکست معرفی کارگردان و فیلم زندگی شگفت‌انگیزی‌ است را می‌شنویم.

فرانک کاپرا

۱۸۹۷ - ۱۹۹۱