شخصی به نام «هیلتون کابیت» به دیدار «شرلوک هلمز» می‌‌رود و به او یک تکه کاغذ نشان می‌دهد که روی آن آدمک‌های چوبی رقصان مرموزی کشیده شده‌است.

کابیت به هلمز و دکتر واتسون توضیح می‌دهد که اخیراً با زنی آمریکایی به نام «السی پاتریک» ازدواج کرده‌است. پیش از ازدواج، السی از همسرش قول گرفته بود که هیچ‌گاه درباره‌‌ی گذشته‌ی او چیزی نپرسد. او می‌گوید که در زندگی‌اش ارتباطات تلخی وجود داشته، هرچند هیچ‌کدام از آنها باعث سرافکندگی او نمی‌شود. ازدواج آنها بسیار خوب پیش می‌رفت، تا زمانی که پیام‌هایی برایشان فرستاده شد... .

درباره ی نویسنده

سِر آرتور ایگناتیوس کانن دویل، (زاده ۲۲ مه ۱۸۵۹ - درگذشته ۷ ژوئیه ۱۹۳۰)، نویسنده، پدیدآور و پزشک اسکاتلندی بود. وی آوازه‌ی خود را مدیون خلق شخصیت شرلوک هلمز، کارآگاه خصوصی، است. آرتور تا نه‌سالگی در گروه مذهبی مدرسه مشغول فعالیت بود. از سال ۱۸۷۶ تا ۱۸۸۱ در دانشگاه ادینبرو در رشته‌ی پزشکی تحصیل کرد. مدتی به‌عنوان پزشک یک کشتی در سفرهایی به غرب آفریقا کار کرد و سرانجام در سال ۱۸۸۵ مدرک دکترای خود را از دانشگاه دریافت کرد.

او در کنار پزشکی، برای روزنامه‌ها مطالب ادبی و مقاله و نیز کتاب‌ می‌نوشت. جاودان‌ترین کتاب او داستان‌های شرلوک هلمز است که اکنون بیش از خودش شناخته شده‌‌است. در ابتدا خوانندگان زیادی حاضر نبودند برای خواندن چنین داستانی پول خرج کنند و کتاب بخرند، به همین دلیل او برای چاپ کتاب اتود در قرمز لاکی مجبور شد به مجلاتی روی آورد که داستان‌های مختلف و کم‌فروش را در کاغذهای ارزان‌قیمت چاپ می‌کردند، اما رفته‌رفته بر محبوبیت داستان‌های شرلوک هلمز افزوده و داستان‌های شرلوک تبدیل به کتاب شد. شاید حتی خود آرتور کانن دویل هم تصور نمی‌کرد که رمان‌هایش درباره‌ی یک کارآگاه عجیب و باهوش چنین جاودانه شوند.

بین سال‌های ۱۸۹۰ تا ۱۸۹۳ سری کتاب‌های شرلوک هلمز و دکتر واتسن او چاپ شدند. سال‌های ۱۸۹۳ در معمای آخر شرلوک هلمز توسط دکتر موریاتی کشته شد، اما کانن دویل دوباره شخصیت محبوبش یعنی هلمز را زنده کرد و آثار ماندگار دیگری از بازگشت شرلوک هلمز به جای گذاشت.

۹ سال بعد در سال ۱۹۰۲ شاهکار خود، یعنی سگ شکاری باسکِرویل، را نوشت. کانن دویل نویسنده‌ی پرکاری بود و آثار زیادی دارد. علاوه بر کتاب‌های شرلوک هلمز، تعداد بسیاری رمان تاریخی، کتاب تاریخ، ازجمله کتاب مفصلی درباره بوئرهای آفریقای جنوبی و نیز کتابی درباره‌ی احضار ارواح (که در اواخر عمر سخت بدان معتقد شده بود) نوشته‌‌است.