یک نکته‌ای که این‌جا می‌خوام در موردش حرف بزنم، ارزش شدن یک سری رفتارهای احمقانه است.

دارید توی شبکه اجتماعی می‌رید پایین، یک سوال اومده، که مثلا ۲+۲ چند می‌شه! حالا کلی آدم اون پایین کامنت می‌گذارن و احساس باهوشی می‌کنن.

یا یک بازی کامپیوتری به عنوان تبلیغ دیده می‌شه که سیستم داره به طرز احمقانه‌ای بد بازی می‌کنه (بازی‌هایی مثل Evony یا Royal Match)

و شما بهتون بر می‌خوره،

• بگذار نصب کنم این بازی رو تا بفهمن بازی کردن یعنی چی!
• بگذار این کامنت رو بگذارم و ده بار دیگه بیام به این سوال سر بزنم که نشون بدم چقدر با سواد و باهوشم که این جمع ۲+۲ رو انجام دادم
• بگذار برم اون سریال احمقانه رو ببینم، اون فیلم احمقانه و داغون رو ببینم که یک وقت به من نگن فیلم‌ندیده!
• بگذار اون مسیر سخت یا خیلی آسون رو توی انتخاب شغل یا رشته انجام بدم، تا دیگران بفهمن من چقدر قدرت دستم هست
• بگذار مهاجرت کنم به یک کشور دیگه یا شهر دیگه تا به همه ثابت بشه چقدر خفنم و توان داریم.

توی این اپیزود در مورد یک پارادوکس مهم صحبت می‌کنیم، این همه سوالی که دیگران برای ما ایجاد می‌کنن، اغلبشون حواس‌پرتی هستند و پاسخ دادنشون احمقانه است!

حالا سوال اینه که کدوم رو پاسخ بدیم و کدوم رو پاسخ ندیم؟

توی چند پرده این اپیزود رو پیش می‌بریم

پرده اول: پادشاه میمون

با یک انیمیشنی به اسم The Monkey King 2023 که از افسانه‌های چینی هست و اتفاقا بازیش Black Myth: Wukong هم کلی در سال گذشته ترند شده شروع می‌کنیم

پرده دوم: جن گوش به فرمان!

با عبارتی از  سورن کیرکگارد شرع می‌کنیم

پرده سوم: گوسفند باهوش مرده!

با سهراب سپهری و نوح هراری موضوع رو باز می‌کنیم.

پرده چهارم: جذاب کسالت‌آور 

یک حرفی از جورج سوروس، یکی از بزرگ‌ترین معامله‌گران تاریخ، همیشه برای من جذاب بوده و برای خیلی‌ها بازش می‌کنم. می‌گه سرمایه‌گذاری خوب سرگرم‌کننده نیست! یعنی اگر بهتون خوش می‌گذره، احتمالا پولی به دست نمی‌آرید، سرمایه‌گذاری خوب کسالت‌آوره!