زمان چیست؟

زمان یعنی تغییرِ شکل

و این دو،

یعنی تغییرِ شکل و زمان

برای مشاهده‌کننده با هم تجربه می‌شوند.

زمان چیزی جدا از فضا نیست.

فضازمان یک واژه‌ می‌باشد

چون فضازمان اساساً یک چیز است.

آنچه که به آن می‌گوییم زمان

تنها در مرتبه‌ی شکل تجربه می‌شود.

آن کسی که تغییرِ شکلِ فضازمان را مشاهده می‌کند

آن شاهد تویی!

یعنی تو آگاهی‌ای هستی که فضازمان را

(جهانِ هستی را)

بی‌واسطه ادراک می‌کنی

و خودِ آگاهی بی‌شکل است.

واضح می‌باشد که

در قلمروی بی‌کرانه‌ی شعور (بی‌شکلی)

بی‌زمانی حاکم است،

که به آن می‌گوییم ابدیت

و یا بُعدِ بی‌زمان.

درگاهِ ورود به بُعدِ بی‌زمان

اکنون است.

اکنون تنها پُرتالی می‌باشد

که تو را از توهمِ زمان می‌رهاند.

و این یعنی رستگاری،

و رستگاری

برای هویتِ مبتنی بر شکل نیست،

بلکه رستگاری یعنی

رهایی از همین هویتِ مبتنی بر شکل

یعنی «من».