ذهن و زمان از هم جدا نیستند.

آنچه که به آن می‌گوییم زمانِ روانی

حاصلِ یکی‌انگاری با ذهن است

و هویت‌زدایی از ذهن یعنی پایانِ زمان.

ما شرایطِ زندگی را با «زندگی» اشتباه می‌گیریم.

اساساً زندگی یک چیز بیش نیست،

همان یگانه‌ای که

خود را در صورت‌های بی‌شماری پدیدار کرده است.

یک آگاهیِ واحد

که مشغولِ ایفای بی‌شمار نقش

در جهانِ کثرت‌ها می‌باشد.

این چیزی نیست که ذهن آن را بفهمد.

زیرا خودِ ذهن نیز یکی از همین بی‌شمار اشکالِ جهان است.

آن مشاهده‌گری که جهانِ اشکال را مشاهده می‌کند

همان آگاهیِ واحد است.

درکِ وحدت یعنی،

شعور

از خوابِ یکی‌انگاری با جهانِ اشکال بیدار می‌شود

و خود را در این واقعیت به‌جا می‌آورد.

آن درهای بسته و یا موانعی که در زندگی تجربه می‌شوند،

و ما به آنها می‌گوییم «مشکلات»

در راستای فراهم‌سازیِ امکانِ بیداریِ انسان پدیدار می‌شوند.

«مشکلات» از ناکارآمدیِ ذهنِ مشاهده‌نشده ناشی می‌شود

و هرگز نقطه‌ای در زمان نخواهد رسید که

بطورِ کامل از «مشکلات» رها شوی،

زیرا همین الآن

در آن نقطه

هستی.