چهار دهه است که گفتمانی بر فضای سیاسی ایران حاکم است، با این مضمون که چرا مخالفان نظام جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور در برابر نظام به یک اتحاد و همبستگی دست پیدا نمی‌کنند؟ چرا تلاش‌های مخالفان نظام در خارج از کشور برای دستیابی به اتحاد ناکام مانده است؟

اما در کنار این گفتمان، پرسشی دیگر هم مطرح است که آیا برای به سرانجام رساندن یک حرکت سیاسی در جهت گذار از نظام اسلامی به سوی یک نظام دموکراتیک، رسیدن به اتحاد در میان تمامی تشکل‌های سیاسی فعال ضروری است؟

در این شماره از میزگرد رادیویی زمینه‌ها و دیدگاه‌ها، با حضور آقایان مهرداد درویش‌پور، جامعه‌شناس، ساکن سوئد و جمشید اسدی، فعال سیاسی و اقتصاددان ساکن فرانسه، در یک بررسی آسیب‌شناسی نسبت به نحوه عملکرد مخالفان نظام جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور، نقش و تاثیر یک نیروی منسجم و نیرومند در فرایند گذار مورد بررسی قرار گرفته است.

جمشید اسدی، فعال سیاسی و اقتصاددان ساکن پاریس، نیاز به دستیابی به اتحاد در میان گروه‌های مختلف مخالفان در خارج از کشور را نه تنها امری ضروری نمی‌داند بلکه عدم دستیابی به اتحاد را امری مبارک می‌داند زیرا که به گفته این فعال سیاسی، بر أساس تعریف دموکراسی، تمامی گروه‌های مخالف همراه همزیستی مسالمت‌آمیز و قانون‌مند، در کنار یکدیگر به حیات سیاسی خود ادامه می‌دهند.

مهرداد درویش‌پور، جامعه‌شناس ساکن سوئد، نقطه نظری متفاوت را بیان کرده و تاکید دارد که محال است فرآیند دموکراتیک یک نظام سیاسی را از پای درآورد و به جای آن دموکراسی را جایگزین نماید، اما ائتلاف و اتحادی از گرایش‌های مختلف سیاسی شکل نگرفته باشد.

به گفته مهرداد درویش‌پور، نیاز به تشکیل یک اتحاد در میان تمامی گروه‌های سیاسی ناشی از آن است که اگر چنین اتحادی شکل نگیرد، یک جریان شبه توتالیتر می‌تواند از طریق جمع کردن تمامی نیروها به گرد خود، یک نظام سیاسی را همانند سال ۵۷ در ایران تغییر دهد اما در آن صورت گذاز ازاستبداد به دموکراسی منجر نخواهد شد بلکه در چنین صورتی چرخه استبداد بازتولید خواهد شد.

برای شنیدن فایل کامل صوتی این شماره از میزگرد رادیویی زمینه‌ها و دیدگاه‌ها با حضور مهرداد درویش‌پور، جامعه‌شناس، ساکن سوئد و جمشید اسدی، فعال سیاسی و اقتصاددان ساکن فرانسه، بر روی تصویر کلیک کنید.