اعتراضات هفته آخر آبان که بدنبال گران شدن بنزین در ایران آغاز شد، در تاریخ ۴۰ ساله  جمهوری اسلامی در نوع خود بی سابقه بوده است. با مقایسه اعتراضات اخیر با اعتراضات سال‌های ۹۶ و ۸۸  چه مشخصاتی در خیزش اخیر بیش از هر چیز توجه همگان را به خود جلب می کند؟ آیا این مقایسه نشانگر تحول  و جهش در ساختار جنبش‌های اعتراضی در ایران است؟ آیا در هر سه جنبش اعتراضی، ماشین سرکوب رژیم از استراتژِی مشابهی پیروی کرده و یا اینکه با تحول و جهش در جنبش‌های اعتراضی، استراتژی سرکوب رژیم نیز تحول یافته و خود را با الزامات تازه تطبییق داده است. تحت چه شرایطی ماشین و استراتژی سرکوب رژیم می تواند کارآیی موثر خود را از دست بدهد؟

برای بحث و گفتگو در این باره آقایان دکتر تورج اتابکی، استاد تاریخ اجتماعی در هلند و کاظم کردوانی، جامعه شناس مقیم کشور آلمان میهمانان میز گرد رادیویی برنامه زمینه ها و دیدگاهها  هستند.

در اولین نگاه، ابعاد و گستره اعتراضات هفته آخر آبان که در بیشتر از ١۰۰ شهر ایران آغاز شد و طی چند روز منجر به کشته شدن صدها نفر  و زخمی شدن هزاران نفر شد، نشانگر تبلور خشم مردمانی بود که تحت فشارهای شدید معیشتی و اقتصادی  قرار دارند. فشارهایی که برآیند دو عامل قدرتمند رویکرد تحریمی آمریکا و ناکارآمدی سیاست های اقتصادی نظام اسلامی و گسترش فساد در این کشور است. میزان خشونت بکار گرفته در این اعتراضات و سرکوب گسترده این اعتراضات توسط نیروهای امنیتی رژیم اسلامی که ظرف مدت کمتر از یک هفته موفق به سرکوب این جنبش بزرگ اعتراضی شد، لزوم بررسی استراتژی رژیم اسلامی  در سرکوب جنبش های اعتراضی را ایجاب می کند.

تورج اتابکی، و کاظم کردوانی به خشونت سازمان یافته از سوی رژیم برای سرکوب این اعتراضات اشاره می کنند و بر این باورند که رژیم از پیش خود را برای سرکوب این اعتراضات آماده کرده بود، ولی ابعاد و گستره این خیزش، مقام های رژیم اسلامی را غافلگیر کرد. تورج اتابکی می گوید که مطالبات معترضان صرفاً جنبه اقتصادی نداشته و نابرابری اجتماعی سهم بزرگی در ایجاد جنبش اخیر داشته است. کاظم کردوانی افزون بر گسترش فقر، تحقیر و سرخوردگی را از جمله انگیزه های مهم اعتراضات اخیر در ایران تبیین می کند.

برای شنیدن این میز گرد رادیویی بر روی فایل صوتی بالا کلیک نمائید.