De diagnose is een ‘mokerslag’. Pim heeft leukemie en moet zo snel mogelijk onder behandeling in het dichtstbijzijnde academisch ziekenhuis. De eerste chemokuur is een enorme aanslag op zijn lijf en van zijn aanvankelijke bravoure is al snel niets meer over. Thuis krabbelt Pim weer op. Hij spreekt af met vrienden en dwingt zichzelf te eten, slapen, bewegen en als het kan zelfs sporten. Maar daarna volgen nog meer chemokuren. Iedere keer doorstaat Pim alle ‘martelingen’ van prikken, puncties, pijn, misselijkheid, moeheid, haaruitval; hij blijft vechten. Pim leert het ziekenhuis (de ‘hel’) van binnen kennen, en het ziekenhuis leert Pim kennen – niet altijd tot wederzijds genoegen. Zijn zusje Eva tekent Pim als Superbro, en deze tekening zal het laatste jaar steeds met hem meereizen.