در أواخر سال ۱۹۷۴،‌ در حزب محافظه‌کار بریتانیا، همه منتظر بودند که کسی جایگزین ادوارد هیث، رئیس وقت حزب، بشود که انتخاب ماه فوریه را به حزب کارگر باخته بود. بیشترین بخت متعلق بود به کیث جوزف. جوزف اما به‌طور غیرقابل‌منتظره‌ای در ۱۹ اکتبر همان سال خودکشی کرد. نه با دار، یا تفنگ، یا قرص؛ بلکه با حدود ۶۳ کلمه.

او در یک سخنرانی گفت: «بخش قابل‌توجه و روبه‌افزایشی از کودکان بریتانیایی از مادرانی متولد می‌شوند که توانایی‌شان برای پرورش کودکان کمتر از میانگین است... برخی از آن‌ها هوش پایین‌تری دارند و بیشترشان فاقد تحصیلات هستند. چنین مادرانی بعید است که بتوانند یک محیط عاطفی پایدار برای کودکان‌شان فراهم کنند. آن‌ها کودکانی مشکل‌زا به دنیا می‌آورند... تعادل جمعیت انسانی ما در خطر است.»

جوزف بی‌درنگ به طرفداری از داروینیسم اجتماعی و اصلاح‌نژاد متهم شد. عذرخواهی‌های چندباره کمکی به او نکرد و او مجبور به کناره‌گیری شد تا بانویِ آهنین اروپا سر از روزن درآرد: مارگارت تاچر.