Labirentin karanlığı geçmişin fısıltılarıyla doluydu.

Eren, duvardaki çatlaklara dokunduğunda babasının sesini duydu:

‘Başaramazsın…’

Tuba, gözlerini sıkıca kapattı. Annemin dediği gibiydi: ‘Korkunun olduğu yerde ışık söner.’

Ama sonra…

Labirentin ortasındaki aynada kendilerini gördüler. Terli avuçlar, hızlı nefesler… Ve bir gerçek:

‘Buradayız. Şu an, nefes alıyoruz. Adım atabiliriz.’

Şimdi, Labirentin Anahtarı

Eren, yere çömelip bir taş aldı. ‘Bu taş geçmiş değil,’ dedi Tuba’ya. ‘Fırlattığımda, labirent bize yol gösteriyor.’

* Geçmişin taşları → Sırtında ağırlık.

* Şimdinin taşı → Sesi yankılanan bir pusula.

Tuba’nın Defterinden:

Labirent bana öğretti: Gelecek diye bir şey yok. Sadece ‘şimdi’nin içinde saklı küçük yarınlar var. Adımımı attığım an, labirent titreşiyor… Sanki bana yolun kendisi olduğumu yeniden hatırlatıyor.

Son Söz:

Labirent, geçmişin çığlıklarıyla beslenir. Onu susturmanın tek yolu…

“Şimdi” olmaktır, “an”ın kendisi olmaktır!

(Ayak sesleri uzaklaşırken, labirentin bir duvarı daha yıkıldı…)

🎙️Sorularınız ve önerileriniz için iletişime geçebilirsiniz.

📚uyanislabirenti@gmail.com

#KitapÖzeti #ŞimdininGücü #EckhartTolle #UyanışLabirenti #İçselKeşif #UyanışKitapları