«... با گذشت سه دهه از کشتن مخفیانه هزاران مخالف در ایران و انداختن اجسادشان در گورهای دسته‌جمعی، مقام‌ها و مسئولان ایرانی همچنان به زجر و عذاب دادن خانوادا قربانیان ادامه می‌دهند، از افشای حقایق آن امتناع می‌کنند و آن دسته از اعضای خانواده‌های قربانیان که خواهان روشن شدن حقیقت و اجرای عدالت شده‌اند را مورد تهدید، آزار، ارعاب و حمله و بازداشت و پرونده‌سازی و زندان قرار می‌دهند. ناپدیدسازی‌های قهری صرفا به اعدام‌های سال های ۶۷ خلاصه نمی‌شود. بسیاری از زندانیان سیاسی بالاخص کُرد و عرب، اعدام و بعدها اجسادشان به خانواده‌هایشان تحویل داده نشد. از زندانیان کُردی که در سال‌های اخیر اعدام و اجساد آنها به خانواده تحویل داده نشده می‌توان به زانیار و لقمان مرادی و رامین حسین پناهی اشاره کرد. از زندانیان عرب نیز می‌توان به نام چهار زندانی اعدامی اخیر جاسم حیدری، علی خسرجی، حسین سیلاوی و ناصر خفاجیان اشاره کرد که هیچ‌گاه اجسادشان به خانواده‌هایشان تحویل داده نشد...

جناب آقای جاوید رحمان!

اگر بخواهیم دلیل اصلی این حجم از سرکوب، زندان و شکنجه و اعدام و حتی آزار خانواده‌های این عزیزان را درک کنیم، باید به جمله از رهبر جمهوری اسلامی رجوع کنیم. «حفظ نظام از اوجب واجبات است». خمینی - اولین رهبر جمهوری اسلامی - برای حفظ و بقای حکومت دینی با اوجب واجبات قلمداد کردن امر حفظ حکومت این مسئله را به ستون اصلی دین حکومتی تبدیل کرد. او با صراحت تاکید کرد که برای حفظ حکومت روحانیت به رهبری ولایت فقیه حتی می‌شود توحید را تعطیل کرد؛ این اصل ایدئولوژیک هر جنایتی را به بهانه حفظ نظام برای حکومت مباح کرد...».

این برنامه بازآفرینی هنری نامه آرش صادقی، کنشگر حقوق بشر و زندانی سیاسی سابق بود از پشت میله‌های زندان.

نامه‌ای که در اردیبهشت ۱۴۰۰ خطاب به جاوید رحمان، گزارش‌گر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران نوشته است.

آرش صادقی، متولد مهر ۱۳۶۵، دانشجوی رشته فلسفه در دانشگاه علامه طباطبایی بود که به دلیل باورهای آزادی‌خواهانه از دانشگاه اخراج شد. از سال ۱۳۸۸ بارها بازداشت شد و تحت شکنجه‌هایی همچون سلول انفرادی قرار گرفت. مادرش سال ۱۳۸۹ در پی یورش ماموران بر اثر واردشدن ضربه به سرش جان باخت. در دوره زندان، همسر او، گلرخ ایرایی، را نیز بازداشت کردند که او برای اعتراض دست به اعتصاب غذا زد. آرش پس از حدود ۷۰ روز از اعتصاب غذا خارج شد ولی در نهایت تغییر مثبتی در شرایط او و همسرش رخ نداد.

در سال ۱۳۹۴ با اتهامات اجتماع و تبانی برای اقدام علیه امنیت ملی و تشکیل گروه غیرقانونی در دادگاه انقلاب، به ۱۵ سال زندان محکوم شد.

آرش صادقی، سال ۱۴۰۰ پس از تحمل پنج سال و شش ماه حبس و ابتلا به سرطان استخوان، با توجه به بخشنامه‌های کاهش مجازات‌های حبس تعزیری، از زندان آزاد شده بود. اما در مهر ماه ۱۴۰۱ دوباره بازداشت شد و پس از چندین ماه حبس آزاد شد.

در این ویدیو اجرا و روایت زیبا شیرازی، خواننده و ترانه‌سرا، را می‌بینید که بر اساس این نامه‌‌ است .

نسخه نوشتاری:

https://tavaana.org/letters_from_prison_arash-sadeghi/

صفحه اینستاگرام آموزشکده توانا:

http://instagram.com/tavaana

کانال تلگرام آموزشکده توانا:

https://t.me/Tavaana_TavaanaTech

#آموزشکده_توانا #زندان #آرش_صادقی